Wexford tobt

‘De 20e inspecteur Wexford’, zo vermeldt de omslag. De vorige verscheen in 2002 en de allereerste in 1964. De inspecteur gaat dus al meer dan 40 jaar mee. Samen met adjudant Burden, zijn onafscheidelijke assistent. Inmiddels is op basis van de verhalen een t.v. serie gemaakt en heeft Ruth Rendell naast de Wexford-serie nog een indrukwekkende hoeveelheid andere titels op haar naam staan.
Wexford en Burden hebben zich in de loop der tijd ontwikkeld, maar bleven toch altijd herkenbaar en rotsen in de branding in het fictieve Kingsmarkham dat in de loop der tijd geconfronteerd werd met allerlei maatschappelijke ontwikkelingen. In dit opzicht is Ruth Rendell altijd bij de tijd. Of het nu gaat over demonstraties als gevolg van een snelweg die aangelegd moet worden of spanningen tussen allochtoon en autochtoon, de schrijfster verweeft actuele maatschappelijke vraagstukken in de Wexfords.

Deze keer begint het verhaal met een dader die vanaf een brug een baksteen gooit op een passerende auto. Er valt een dode en niet lang daarna wordt een jonge vrouw vermoord. Er blijkt een link te zijn naar het voorval met de baksteen. Opvallend in deze Wexford is dat het politieteam is uitgebreid met enkele personages waaronder Hannah en Bal. Het zijn jonge politiefunctionarissen die in sommige opzichten tegengesteld zijn aan Wexford en Burden. Een nieuwe tijd doet haar intrede.

Zoals altijd verweeft Ruth Rendell ook de privé-beslommeringen van Wexford door het verhaal. De relatie met zijn vrouw Dora zit in een dipje als gevolg van verschil van mening over het gedrag van dochter Sheila. Ook heeft Wexford heel wat te stellen met journalisten die de gebrekkige voortgang van het onderzoek scherp aan de kaak stellen. De huidige tijdsgeest is ook hier herkenbaar, de sensatiejournalistiek en het ‘zomaar iets roepen’. Zelfs het weer is ernstig van slag in Kingsmarkham.

Ruth Rendell slaagt er wederom in een eigentijdse Wexford af te leveren met actuele maatschappelijke thema’s. Met een ietwat sombere inspecteur die voelt dat de jaren gaan tellen en die tobt over zijn vrouw, zijn dochter en zijn gewicht. Het verhaal is niet altijd even spannend en soms legt de schrijfster teveel linken tussen de verschillende verhaallijnen. Dat doet enigszins geconstrueerd aan.
Op het eind komt Wexford nog met een verrassende onthulling voor de lezers. Het gezelschap van de oude bekenden Wexford en Burden was aangenaam. De nieuwe politiemensen zorgen voor vers bloed en maken vergelijkingen tussen jong en oud mogelijk. Een goede zet!
Kingsmarkham voelt vertrouwd. Zou deze bekende plaats nog ooit ergens nagebootst worden?