Misschien is het meest knappe wel de bedrieglijke eenvoud van het verhaal. Het lijkt zo gewoon

zo gemakkelijk opgeschreven, zo dichtbij. ,Misbruik wordt gestraft van René Appel ligt in de boekwinkel. Het is de zeventiende misdaadroman van de hand van deze Nederlandse auteur.

Het verhaal is geconstrueerd rondom Frank Eggers. Na een catastrofe die zijn leven op de kop heeft gezet, lijkt hij een soort evenwicht gevonden te hebben in zijn baan als hoofd van een basisschool. Maar dan wordt Frank Eggers geconfronteerd met zware beschuldigingen. Zijn sociale omgeving krijgt hier weet van en vanaf dat moment raakt Eggers zijn wankele evenwicht kwijt. ‘Waar rook is, is vuur’, denkt de omgeving. Hoe zet je zo’n beeld recht? Wie gelooft je? Kun je je naam nog ooit zuiveren? En wat gebeurt er met je zelfbeeld?

Misbruik wordt gestraft is zonder twijfel een psychologische misdaadroman. Het beschrijft een sociaal mechanisme waardoor een mens zichzelf en zijn bestaanszekerheid verliest. Hierdoor komt het dichtbij, het zou in je naaste omgeving kunnen gebeuren. Het eigen kompas van Frank Eggers slaat op hol en gevolg zijn: angst, onzekerheid, wantrouwen en ontreddering. Dit klinkt misschien zwaar, maar er zijn ook luchtige en komische momenten. Op soms humoristische wijze beschrijft René Appel het dagelijkse leven in het huidige Nederland. Frank Eggers is hoofd van een basisschool, vervelende, klagerige ouders, onaangepaste kinderen en bureaucratie komen voorbij. Daarnaast schetst hij herkenbare gewone dagelijkse ervaringen. Een feest der herkenning.

Belangrijk thema in het boek is het functioneren van het geheugen. Wat kunnen wij ons precies herinneren? Wat zijn feiten? Wat zijn onze eigen hersenspinsels? Daarnaast spelen verwerking van verlies en de relatie ouders – kinderen een rol. René Appel is er in geslaagd deze thema’s geloofwaardig en soms ontroerend te beschrijven. De schrijver mixt bekwaam de verschillende thema’s en het resultaat is een indringend en spannend boek. Misschien is het meest knappe wel de bedrieglijke eenvoud van het verhaal. Het lijkt zo gewoon, zo gemakkelijk opgeschreven, zo dichtbij. Zonder twijfel is deze toegankelijkheid een groot verdienste van de schrijver. De laatste zin is goed getroffen. ‘……. langzaam, heel langzaam begon er een inzicht te dagen.’ Hiermee maakt René Appel duidelijk dat je pas kunt kijken met enige afstand, te dichtbij belemmert het zicht. Met deze slotzin valt op het laatste moment nog een kwartje.