Indridason weet mij vanaf het begin te boeien

Ik kan me niet herinneren ooit een thriller uit IJsland gelezen te hebben. Internet leert dat IJsland ongeveer 280.000 inwoners heeft, waarvan ongeveer 1/3 in Reykjavik woont. Uit dit land komt Arnaldur Indridason, schrijver, journalist en filmcriticus van het grootste dagblad van IJsland. Met zijn boek Noorderveen heeft hij de Glazen Sleutel‚ gewonnen, de prijs voor de beste Scandinavische thriller van 2002. Met Noorderveen schijnt Indridason al twee jaar onafgebroken in de toptien van IJsland te staan. Bij mij leverde al deze informatie hooggespannen verwachtingen op.

Het verhaal begint met de vondst van een dode man van ongeveer 70 jaar in Noorderveen, een wijk in Reykjavik. Hier ligt werk voor Erlendur, commissaris van politie en zijn assistent Sigurdur Oli. Bij het lijk ligt een briefje met drie woorden. Als snel blijkt dat Holberg, de vermoorde man, duistere geheimen had. Commissaris Erlendur heeft een dochter die verslaafd is en zwanger blijkt te zijn. In het begin van het boek speelt dit gegeven op de achtergrond een rol, maar langzamerhand wordt deze verhaallijn steeds belangrijker tot zij aan het eind één geheel vormt met het misdaadverhaal.

Noorderveen is een prachtig, toegankelijk boek dat tot nadenken stemt en ontroert. Indridason weet mij vanaf het begin te boeien. De drie woorden op het briefje bij de dode man blijven een tijdlang onbekend. Dit is slechts een voorbeeld van hoe Indridason je vasthoudt en nieuwsgierig maakt. Ik heb het verhaal in een ruk uitgelezen en bleef er na afloop over nadenken. In het boek spelen de moderne gen-technologie en genetica een rol en de vraag of weten gelukkig maakt dringt zich onvermijdelijk op. De gestaag vallende IJslandse regen geeft een extra melancholieke sfeer. Erlendur is een goed uitgewerkte hoofdpersoon, een man van vlees en bloed met zijn kwetsbaarheden, eigenzinnigheden en problemen. Geen gemakkelijke man voor zijn omgeving, maar hierdoor wel levensecht.

Onvergetelijk zijn de scènes waarin een vloer opengebroken wordt en de opgraving van een kist. En niet te vergeten de opmerking van het kleine meisje dat ogen er zijn om te huilen.

Zijn er ook nog kritische kanttekeningen te plaatsen? Misschien zijn sommige zij-karakters te weinig uitwerkt, maar dat heeft mij niet gestoord. Ook is het even wennen aan de IJslandse namen met de vreemde tekens. Tot slot: een prachtig boek dat ontroert en tot nadenken stemt over goed en kwaad en vorderingen van de moderne wetenschap. Doorgaans ben ik behoorlijk zuinig met de toebedeling van sterren, maar nu kies ik voor 5 sterren. Het eerste boek van Indridason in Nederlandse vertaling verdient een extra stimulans vanwege de uitstekende kwaliteit. Dat er nog vele mogen volgen!