Hebban recensie
Te weinig spanning
Elisabeth Brandner is een zelfstandige vrouw die haar leven op orde lijkt te hebben. Ze is schrijfster en denkt na over een nieuwe misdaadroman in wording. Op een avond trekt ze zich het lot aan van een jong meisje Annabella - dat op straat wordt mishandeld. Ze neemt haar mee naar huis en de jonge vrouw trekt bij haar in. Hierna neemt het leven van Elisabeth een nieuwe wending.
Rozengif is een psychologische thriller. Schrijfster Mirjam Pressler is in Duitsland een gevierd schrijfster van kinderboeken en dit is haar eerste misdaadroman. In het boek worden twee verhalen verteld. Naast het concrete verhaal over schrijfster Elisabeth maakt de lezer ook de ontstaansgeschiedenis en de ontwikkeling van het misdaadverhaal mee. Het echte leven en het fictieve verhaal grijpen in elkaar. Elisabeth is een zelfstandige vrouw. Keerzijde van zelfstandigheid kan eenzaamheid zijn en het onvermogen je toe te vertrouwen aan een ander. Schrijfster Mirjam Pressler werkt dit thema aardig uit en hoofdpersoon Elisabeth komt goed uit de verf met haar sterke en kwetsbare kanten.
Toch kon dit boek mij niet overtuigen. De belangrijkste reden is dat het nergens echt spannend wordt. De relationele perikelen van de schrijfster en het meisje Annabella boeien bij tijd en wijle, maar al met al kabbelt het verhaal teveel voort. Bepaalde ontwikkelingen in het verhaal vond ik niet helemaal geloofwaardig. Bij het karakter van Elisabeth vind ik het bijvoorbeeld niet passen dat ze toestaat dat haar persoonlijke grenzen zwaar overschreden worden. Voor een misdaadroman: teveel gebrek aan spanning en teveel nadruk op het relationele zonder een echte climax. Voor wie houdt van de uitwerking van het thema moeder-dochter, gemiste kansen en de schaduwzijden van al teveel zelfstandigheid, is dit misschien een aardige roman.
Rozengif is een psychologische thriller. Schrijfster Mirjam Pressler is in Duitsland een gevierd schrijfster van kinderboeken en dit is haar eerste misdaadroman. In het boek worden twee verhalen verteld. Naast het concrete verhaal over schrijfster Elisabeth maakt de lezer ook de ontstaansgeschiedenis en de ontwikkeling van het misdaadverhaal mee. Het echte leven en het fictieve verhaal grijpen in elkaar. Elisabeth is een zelfstandige vrouw. Keerzijde van zelfstandigheid kan eenzaamheid zijn en het onvermogen je toe te vertrouwen aan een ander. Schrijfster Mirjam Pressler werkt dit thema aardig uit en hoofdpersoon Elisabeth komt goed uit de verf met haar sterke en kwetsbare kanten.
Toch kon dit boek mij niet overtuigen. De belangrijkste reden is dat het nergens echt spannend wordt. De relationele perikelen van de schrijfster en het meisje Annabella boeien bij tijd en wijle, maar al met al kabbelt het verhaal teveel voort. Bepaalde ontwikkelingen in het verhaal vond ik niet helemaal geloofwaardig. Bij het karakter van Elisabeth vind ik het bijvoorbeeld niet passen dat ze toestaat dat haar persoonlijke grenzen zwaar overschreden worden. Voor een misdaadroman: teveel gebrek aan spanning en teveel nadruk op het relationele zonder een echte climax. Voor wie houdt van de uitwerking van het thema moeder-dochter, gemiste kansen en de schaduwzijden van al teveel zelfstandigheid, is dit misschien een aardige roman.
1
Reageer op deze recensie