Vooral aandacht voor de setting
In het tweede deel van zijn West Country Trilogy neemt Tim Pears je wederom mee naar de Engelse countryside tussen 1912 en 1915. Met zijn soepele schrijfstijl is het makkelijk voor te stellen waar hoofdrolspelers Leo en Lottie (Charlotte) zich bevinden en wat zij zien. Inleven in de karakters is iets moeilijker. Belangrijker dan de verhaallijn lijken de omgeving en de setting waar het zich in afspeelt.
Het is bijna poëtisch zoals Tim Pears schrijft. Of de Britse schrijver nu het Engelse landschap omschrijft, de levensstijl van de zigeuners of Lotties fascinatie voor biologie; alles is even poëtisch. Door dit af te wisselen met Engelse accenten wanneer karakters praten, brengt hij een overtuigend beeld van de plaats en tijd.
Om het verhaal goed te kunnen volgen is het belangrijk om deel één te hebben gelezen of op zijn minst de grote lijn van het verhaal te weten. Nadat Leo in deel één, The Horseman, door de vader van Lottie is ontslagen van het erf en is weggestuurd, treffen we hem in deel twee alleen en verward in de bossen van Engeland. Al snel bevindt hij zich bij een zigeunergezelschap waarmee hij enkele maanden rondreist en als een soort slaaf voor hen mag werken in ruil voor eten en onderdak.
Na een tijd werkt hij zich op tot paardenracer tijdens de zigeunerfeesten. Leo is namelijk, zoals we in deel één hebben kunnen lezen, erg goed met paarden. Als hij tijdens één van de racen vlucht met zijn paard zwerft hij een tijd van plek naar plek met als einddoel Penzance waar zijn familie ooit woonde.
Afwisselend met Leo’s verhaal krijgen we Lottie's storyline. Een jong, nieuwsgierig meisje dat haar vader nooit helemaal heeft vergeven dat hij Leo van zijn erf wegstuurde. Lottie's vader, Arthur Prideaux, is een welgestelde man en wil het beste voor zijn dochter. Lottie daarentegen wil niets weten van wat haar vader denkt wat goed voor haar is. Ze houdt zich liever bezig met biologie, dieren ontleden en over planten leren.
Deze twee perspectieven wisselen elkaar mooi af. Ondanks dat de twee nog regelmatig aan elkaar denken, is er verder weinig samenhang tussen de hoofdstukken. Het verhaal van Leo, dat toch iets meer de overhand heeft, kabbelt rustig voort, maar mist een echt einde. Wellicht komt dat omdat er nog een derde en laatste deel komt. Het Engelse accent wat de karakters spreken is erg typerend voor de setting, maar kan soms ook lastig zijn om te lezen. Ook de omschrijving van bepaalde omgevingen of plantsoorten kan voor de niet-native Engels spreker wat lastig zijn. Desondanks voegt het wel veel toe aan de beleving.
Inleven in de karakters is lastig, omdat zij vrij vlak zijn. Dit geldt vooral voor Leo die weinig zegt en weinig diepgang toont. De relatie tussen lezer en hoofdpersoon blijft daarom wat oppervlakkig. Lottie daarentegen toont meer karakter, maar door het afwisselen van de perspectieven is het ook lastig om je goed in haar in te leven.
The Wanderers is een vooral een mooi boek door de manier waarop Pears zijn zinnen opbouwt. Door de manier van omschrijven en de taal die hij gebruikt, kan je makkelijk een beeld maken bij de tekst. Desondanks ontbreekt het aan wat spanning in de verhaallijn en blijft een climax uit.
Reageer op deze recensie