Interessant verhaal, matig geschreven

Emmelien Kramer (1980) debuteerde in 2015 met De koortstuinen. In De dagen met Fortunat vertelt zij het verhaal van een weinig succesvolle visser en zijn gezin. Plaats van handeling: een kustdorp in een Spaanstalig land waar een corrupte regering de bevolking genadeloos onderdrukt. Op een dag vindt Joaquin, die meestal nauwelijks iets vangt, een bijzondere jongen in zijn netten. De jongen heeft een 'zeldzaam gedachteloos gezicht'. Joaquin besluit meteen dat deze jongen hem geluk zal brengen, dat hij zijn buitenechtelijke zoon is en Fortunat heet.

De vrouw en de drie kinderen van Joaquin zijn verre van blij met de komst van Fortunat, die niets zegt en veel eet. Fortunat gaat zijn eigen rustige gangetje en bouwt van wrakhout een huisje in de tuin. Uiteindelijk blijkt hij te kunnen spreken, met een zachte en trage stem. De dokter die hem onderzoekt heeft het over het ruisen van zijn longen, het zachte getik van zijn hart en het langzame rondpompen van het bloed door zijn lichaam, dat meer lijkt op het golven van een oceaan. Mogelijk is de jongen ook half blind. Als hij loopt, lijkt het alsof zijn hoofd verder vooruitkomt dan de rest van zijn lichaam, 'waardoor hij een tred kreeg als van een dier dat iets ruikt en er tegen wil en dank achteraan loopt.'

De gezinsleden, en later ook de dorpelingen en vreemden, hebben ieder hun eigen beeld van van Fortunat. De vrouw van Joaquin verwenst hem, de kinderen proberen hem te vermoorden, en tenslotte wordt de oudste dochter hopeloos verliefd op hem. Een bezoeker uit verre streken ziet in Fortunat de nieuwe wereldleraar en wil hem adopteren. Er ontvouwt zich een interessant verhaal van verlangen naar geluk, van een volksopstand die genadeloos neergeslagen wordt en van een zoektocht naar wijsheid of innerlijke vrijheid.

Vanaf het begin is duidelijk dat Kramer een sprookje wil vertellen – of een legende, zoals de alwetende verteller van het verhaal het noemt. Af en toe lukt het haar om de lezer mee te nemen in een dromerige sfeer waarin de zee en wat erin leeft, het weer en de tropische begroeiing mooi en kleurrijk beschreven worden. De vormgeving van het boek past hier goed bij met een kleurrijk omslag, kaarten van het gebied en mooie tekeningen van schelpen en zeedieren aan het begin van de hoofdstukken. Ook de structuur van het verhaal is geslaagd, met een epiloog die het verhaal in een wat verder weg gelegen kader plaatst.

De personages hebben weinig diepgang. Ze proberen richting te geven aan hun leven, maar worden overweldigd door hun verlangens en impulsen, waaraan ze zonder reflectie toegeven. Dit past bij het genre. De auteur geeft blijk van een streven naar een originele en poëtische stijl. Soms komt ze tot mooie zinnen die een stemming of een emotie goed overbrengen, maar vaker slaat ze de plank mis.

Het onbeholpen taalgebruik belemmert de beleving van de legende. Het stoort omdat het zich tussen lezer en verhaal wringt. Het zijn niet alleen de grammaticale slordigheden zoals meervoud in plaats van enkelvoud of andersom. Het zijn ook niet alleen anachronismen zoals 'setjes kleding', een uitdrukking die te modern overkomt in een verhaal dat zich in iedere tijd zou kunnen afspelen. Het meest storend zijn de vele metaforen die vergezocht zijn en de lezer het vertrouwen in de verteller doen verliezen. Een paar voorbeelden:

'… als een schip zonder anker, lopend, zoekend …'

'… met een blik die aantekeningen leek te maken van wat er op dat moment gebeurde …'

'Daarna keek hij naar de benige rechthoekige vingers van zijn hand die het oortje van het koffiekopje vasthielden, als een roos die op het punt stond naar een neus gebracht te worden.'

Een grondige redactie had dit verhaal veel prettiger leesbaar gemaakt.