Trage en ontroerende misdaadroman

Hoe is het om als politieagent te werken in het gebied waar je heroïneverslaafde zus zich aanbiedt als sekswerker? Deze vreemde vermenging van werk en privéleven staat centraal in Long Bright River, de derde roman van Liz Moore. Het verhaal speelt zich af in Kensington, een oudere wijk met veel leegstaande panden in Philadelphia, waar zich drugsgebruikers en dealers ophouden. Moore is al tien jaar betrokken bij deze wijk: eerst om voor een fotoboek mensen te interviewen, daarna om als vrijwilligster schrijfworkshops te geven aan vrouwen in een opvangcentrum en tenslotte om op basis van haar ervaringen deze roman te schrijven.

Iedere keer als Mickey Fitzpatrick een oproep krijgt om naar een drugsdode te gaan, stelt ze zich erop in dat het wel eens om haar jongere zus Kacey zou kunnen gaan. Tot nu toe is dat niet het geval geweest, maar nu haar zus al meer dan een maand niet gezien is terwijl er een seriemoordenaar actief is in de wijk, groeit Mickey’s bezorgdheid zodanig dat ze alles op het spel zet om haar te vinden. Moore’s hoofdpersonage staat er alleen voor. Haar baas mag haar niet, haar vaste werkmaatje is met ziekteverlof en haar pogingen om bij te dragen aan het vinden van de moordenaar worden niet op prijs gesteld. Misschien is er wel politiecorruptie in het spel. Geen ideale situatie, maar Mickey is een doorzetter. Ze is single en heeft naast haar werk de zorg voor Thomas van bijna vijf, wiens vader uit beeld is.

Het verhaal is opgebouwd uit zeven delen, sterk verschillend in lengte, waarvan het eerste gedeelte steeds de verwikkelingen in het heden beschrijft terwijl het tweede gedeelte vertelt wat er in het verleden van Mickey en Kacey is gebeurd, en hoe dat heeft geleid tot de situatie van nu. Die keuze haalt natuurlijk de vaart uit het verhaal en de liefhebber van een nagelbijtend spannende thriller weet nu al genoeg: als je een snelle police procedural zoekt, is dit geen boek voor jou. De auteur besteedt veel aandacht aan de opbouw van de personages. Informatie over vroeger en nu wordt zorgvuldig gedoseerd en gaandeweg groeit de betrokkenheid van de lezer bij dit verhaal.

Wel lijkt Moore haar uitgebreide kennis over Kensington iets te graag in het boek te willen opnemen, en misschien voelt ze zich verplicht om ook een andere kant van de wijk te laten zien. Na alle details over verval en ellende, legt ze tegen het einde van het boek een ander accent.

'Kensington itself looks different, somehow changed, or perhaps I am simply noticing things about it that I never noticed before. It’s a lovely neighborhood in many ways, and several of its blocks are quite nice, well maintained, blocks that have managed to stave off the encroaching chaos, blocks with grandmothers who have never left and never will, who sweep their stoops each morning, then sweep all the stoops of their neighbors, and sometimes the street itself, even if the city doesn’t come around.’

Soms kiest ze voor onnodig formalistisch taalgebruik – niet in een politiesituatie maar gewoon in het dagelijks leven (‘I exited from the car’) – wat de leeservaring niet ten goede komt. Ondanks deze bezwaren slaagt de auteur erin de lezer bij het verhaal te betrekken en te ontroeren.