Kristin Hannah bevestigt haar reputatie van rasechte verhalenverteller

Dat Kristin Hannah een verhalenverteller pur sang is, dat wist ik al van vroeger. Haar bekendste ‘De nachtegaal’ staat al jaren in mijn Top 50 en ook aan ‘De wintertuin’ beleefde ik veel leesplezier.

Ik was dan ook erg enthousiast toen ik van Hebban de kans kreeg het opnieuw uitgegeven ‘Als de wolven huilen’ (eerder verschenen onder de titel ‘Alice, het wolvenmeisje’) te lezen voor een recensie. Het boek verscheen voor het eerst in 2006 en dat merk je hier en daar. Zo zijn er nog geen smart phones en moet er telkens naar de bibliotheek gegaan worden om dingen op te zoeken op het internet, maar storend is dit niet.

In de eerste hoofdstukken maak je kennis met Julia Cates, een kinderpsychiater die als gevolg van een slecht afgelopen behandeling bij een patiënte, bij het publiek in ongenade valt. Net als ze zich afvraagt, hoe ze nu verder moet, wordt ze gecontacteerd door haar zus, Ellie, die sheriff is in Rain Valley een stadje in het Noordwesten van de VS, aan de rand van Olympic NP. In dat stadje is een volledig verwilderd kind opgedaagd, dat niet kan praten en er erg aan toe is. Ellie vraagt Julia om het meisje in behandeling te nemen.

Na een flitsende start zakte het verhaal naar mijn gevoel wat in elkaar. De relatie tussen Julia en het meisje, dat ze Alice noemt, wordt uitvoerig uitgesponnen, net als de toenadering tussen de twee zussen die uit elkaar gegroeid zijn. Verder is er ook een portie romantiek, maar gedurende een tweehonderdtal bladzijden kabbelt het verhaal langzaam en nogal voorspelbaar verder.

Gelukkig komt hier op het eind verandering in met een plotwending die ik niet had zien aankomen. Deze onverwachte twist redde, wat mij betreft, het verhaal. De laatste hoofdstukken heb ik verslonden en met tranen in de ogen sloeg ik het boek toe.

Dit boek is niet het beste wat ik van Kristin Hannah heb gelezen, maar het bewijst wel opnieuw dat deze schrijfster weet hoe ze een verhaal moet vertellen!