Wie is Anton eigenlijk?

De vraag die mij aan het einde van het boek Dius van Stefan Hertmans opkwam was heeft Anton, de verteller, zijn leven niet teveel in het teken van Dius gesteld en is hij niet vergeten zijn eigen leven te leiden. Dius had hem op een of andere manier in zijn macht, omdat hij in Anton een man herkende die zich niet thuis voelde in de eeuw waarin hij leefde, net zoals hij en wist dat Anton wist dat hij niet in zijn schoenen kon staan. Terwijl Anton zich bezighoudt met lesgeven en denken over vooral 17e eeuwse kunstwerken en muziek, laat Dius een onvoorstelbare werklust zien artisticiteit zien. Hij lijkt wel of hij alles kan. Opvallend is dat Anton hem niets durft te vragen, bijvoorbeeld waarom hij getrouwd is met Pia, wiens familie Dius successievelijk vernedert. Wat naast de ( kunstzinnige) overwegingen van Anton mij het meest fascineerde waren de beschrijvingen van het Vlaamse platteland. Ik waande me echt daar in de polder met zijn lage luchten, treurige populieren en glimmend geploegde akkers.
Het boek vergt wel een zekere mate van bekendheid met bepaalde schilderijen, die ik niet kende maar via internet heb opgezocht, dat haalt wel de vaart uit het verhaal.