Licht komisch verhaal met serieuze ondertoon

Woestijnbergen van Lydia Millet vertelt het verhaal van een man, Gil, die nooit ergens moeite voor heeft moeten doen omdat hij veel geld heeft geërfd. Zijn ouders komen om bij een auto- ongeluk als hij een jaar of negen is. Hij komt dan bij zijn oma te wonen. Na haar overlijden zien voogden zonder enige liefde op hem toe. Hij vult zijn tijd met vrijwilligerswerk, omdat hij graag goed wil doen, waar hij twee vrienden aan over heeft gehouden, de gelovige Vic en de vloekende Van Alsten, die gek is op basketbal.
In een opwelling verhuist haar naar Phoenix waar hij een huis koopt dat hij alleen op internet heeft gezien. Om te voelen wat het betekent om ergens moeite voor te doen loopt hij van New York , waar hij een paar vrienden achterlaat, naar Phoenix, zo’ 4000 km. Zijn verhuizing is ook een vlucht omdat zijn vriendin, die alleen maar op zijn geld uit is, hem heeft verlaten.
Zijn huis, het kasteel, zoals hij het noemt, staat naast een huis met een glazen wand. Hij kan zo bij zijn buren naar binnen kijken. Langzamerhand ontstaat er een band tussen hem en de buren. Vooral met hun zoon Tom kan hij het goed vinden. Die band, ook met de vriendin van de buurvrouw doet hem beseffen dat inbedding in een gezin meer voor hem betekent dan hij ooit had gedacht.
Opvallend is dat elk hoofdstuk de titel heeft van een vogelsoort en dat die soort een belangrijke rol speelt in dat hoofdstuk.
Het knappe is dat het boek gemakkelijk wegleest, humoristisch is, vooral de scenes met Van Alsten en de bewonersvereniging, maar dat de boodschap van hoop tot lang resoneert.