Elk huisje heeft zijn kruisje

Mijn recensie van het boek C’est la Vie van Chris van Vlijmen. Wat een ontroerend en aangrijpend verhaal. Chris van Vlijmen beschrijft op basis van een fotoalbum het ontroerende verhaal van zijn ouders, en voornamelijk over zijn sterke en dappere moeder Ans.

Ans is getrouwd met Chris en samen besluiten ze met hun drie kinderen naar Frankrijk te emigreren. Ze kunnen daar een bedrijf overnemen, eenmaal in Frankrijk komen ze bedrogen uit en blijven ze berooid achter, door hun eigen doorzettingsvermogen en moed en hulp van de plaatselijke bevolking maken ze er het beste van. Jaren doen ze er over om hun eigen stekkie Ste Théresé te bouwen. Helaas volgen tegenslag op tegenslag. Met vooral veel moed en kracht en liefde bereiken ze veel.

“Geven wat je te geven hebt, niet wetende wat het doel van het geven is. Gewoon geven, geven geven.”.

Chris van Vlijmen heeft een vlotte schrijfstijl en heeft C’est la Vie met veel gevoel geschreven. Enige min-puntje vond ik de Franse zinnen maar dat hoorde wel weer bij het boek. Hij weet de personages met veel gevoel en aandacht neer te zetten. Ans heb ik echt in m’n hart gesloten. Wat een dappere vrouw en wat heeft ze veel liefde gegeven. Ook Chris met zijn worsteling en de kinderen zijn bijzondere mooie en lieve persoonlijkheden.

De gebeurtenissen zijn zo puur omschreven dat het lijkt of je er bij staat . Ste Théresé zie ik zo voor me. Met een lach en een traan lees ik hoofdstuk na hoofdstuk door. Bij de laatste hoofdstukken houd ik het niet droog. Met kippenvel over mijn hele lichaam lees ik de laatste bladzijden en met een zucht sla ik het boek dicht.vandaar de 5 volle sterren en toch niet de vier die ik eerst in mijn gedachten had

Een ontroerend en aangrijpend verhaal dat ik iedereen zal aanraden om te lezen. Echt uniek en niet met een andere auteur te vergelijken Eigenlijk met geen één. Het boek moet ook even bezinken