Net zo goed als ik hoopte

Het gevaar van erg uitkijken naar een boek, is dat het erg tegenvalt. Ik haalde dan ook even diep adem voor ik begon aan het verhaal van of over Tomas Boom, Suzanne en Parker. En het viel totaal niet tegen, sterker nog, ik overweeg het binnenkort nog eens te lezen, omdat ik sterk vermoed dat bij een tweede lezing andere details opvallen.

Als je wakker wordt en zo ongeveer de helft van de mensheid blijkt te zijn verdwenen, blijkbaar naar een andere planeet, waar blijkbaar al maanden over gesproken wordt door iedereen, behalve door jij, omdat jij het niet wilde horen, wat doe je dan? Wat kan je dan doen?

Tomas, alleen over met zijn hond Toto, gaat over op het maken van zwerftochtjes. Hij zou best willen weten wat er is gebeurd, maar omdat hij 'het allemaal best had kunnen weten' en vrijwel nergens over mag praten 'daar hebben we het niet meer over, foei' moet hij met minimale informatie de puzzelstukjes aan elkaar knopen. En ook wij, de lezer, weten niet meer dan Tomas weet.

Dat levert een zeer interessante puzzel op, want is iedereen die verdween echt op een andere planeet? Hoe dan? En belangrijker dan dat is misschien nog wel de vraag die onder alles door zoemt: als je krijgt wat je wenst, ben je dan gelukkig?