de beste

Dit is de beste van Olde Heuvelt. Nee, deze. Nee, toch deze. Ik blijf het maar zeggen, bij elke titel weer. Het liefst las ik ze dan ook allemaal achter elkaar uit - en dat zou toch een beetje zonde zijn want op is op. Deze maand was November aan de beurt. Wederom laat van Olde Heuvelt zien dat hij diep in de psyche van mensen kan duiken, niet alleen om erachter te komen waarom ze tak zeggen, maar ook waarom ze zelf juist denken dat ze tik zeggen en waarom de buitenwereld hun handelen weer heel anders ziet. Ditmaal speelt Olde Heuvelt met noodlot en onontkoombaarheid. Als alle beslissingen slecht zijn, hoe kies je dan de minst slechte?

Het verhaal speelt zich ditmaal af in Amerika, in Lock Haven, waar de bewoners van Bird Street wel ongelooflijk veel geluk hebben. En talent. Het lijkt of alles wat ze aanpakken goed afloopt. Dit gaat jaren en jaren goed, tot Kaila, de dochter van Ralf en Luanna, vijftien wordt. Het jaar daarop wordt ze zestien en dat is het jaar waarin ze zal leren waar ze haar geluk aan te danken heeft en wat de prijs is die ze moet betalen. Alles zullen de buren haar uitleggen. De enige vraag die geen van de buren zich stelt is of ze zelf wel zo goed begrijpen wat er speelt als ze denken.

De ingeving om het verhaal in de VS te plaatsen was een goede. In Nederland kom je er bekaaid af, als het gaat om uitgestrekte wouden en velden waar niemand komt en dwalen nog een mogelijkheid is. De Amerikaanse sfeer wordt versterkt door de woordkeuze waarbij het soms lijkt of Olde Heuvelt in het Engels dacht en dit vervolgens vertaalde naar het Nederlands. Er zitten ware pareltjes in de zinnen die bij boetseert, of hij nu beschrijft hoe Kaila haar favoriete sport bedrijft, hoe haar broer op de piano rammelt of hoe een onuitspreekbaar kwaad zich omhoog werkt.

Ik zou zeggen: lezen. Maar niet in November. Oktober is prima.