Wat las ik eigenlijk?

Ik las Pineapple street van Jenny Jackson, omdat de flaptekst me aanstond en er ook nog eens bijstond dat het een goed besproken boek was. Of liever veel.

In een notendop gaat het over een rijk Amerikaanse vastgoedfamilie die drie kinderen heeft. De zoon trouwt onder zijn stand met Sascha, die meteen de bijnaam golddigger krijgt en zich uiteindelijk afvraagt of ze dat misschien ook is. Jongste dochter Georgina ontpopt zich tot een echt karikatuur van een woke meisje met privileges en Darcey trouwt met iemand van kleur (een licht tintje) en vraagt zij zich regelmatig af waarom ze alleen maar een moeder is en waarom ze afstand deed van haar trustfonds. Uiteindelijk worden alle problemen van deze familie opgelost door geld en status, ook al hebben ze dat zelf niet door. Erger: het lijkt er ook niet op dat Jenny Jackson het door heeft.

Waar ze wil tonen dat de nieuwe generatie 1%'ers anders over geld denkt en er minder belang aan hecht, ontgaat het haar volledig dat deze generatie zoals beschreven in haar boek bij wijze van spreke hun felbegeerde kop koffie voor de ogen van een have-not op de grond giet en trots zegt: 'Ik doe afstand van mijn koffieprivileges.' Wel wetende dat er op elk moment een nieuwe kop koffie gekocht kan worden.

In feite vroeg ik me meer en meer af of de schrijfster misschien niet ook een grote stapel privileges heeft die ze niet ziet.

Als je zin hebt om een poor little rich girl roman te lezen, vooral doen. Het is doorworstelbaar, nog net, omdat de schrijfstijl eenvoudig is en het hoppen tussen Sascha's perspectief op de zaken, het leven van Georgina en het gepieker van Darcy zorgt dat het niet langdradig wordt. En het heeft een hoog voyeur/ roddelgehalte wat het een zomerleesboek maakt maar ... nou ja, laat ik de schijn niet ophouden. Ik vond het vooral voorspelbaar, apologetisch en oppervlakkig. Tot het einde bleef ik hopen op en stukje diepgang dat niet kwam.