Wie wil er geen schurk zijn in zijn favoriete verhaal!?

Sarah Rees Brennan (1983) is een Ierse auteur die creatief schrijven heeft gestudeerd in Londen. Tijdens deze studie heeft ze in 2007 haar eerste boek uitgegeven: The Demon’s Lexicon. Daarna zijn nog veel young adult boeken in het Verenigd Koninkrijk verschenen die bestsellers waren en diverse nominaties hebben ontvangen. Met Lang leve het kwaad heeft ze haar eerste fantasyroman voor volwassenen geschreven. Deze roman is op 18 juli in Nederland uitgekomen, maar zal pas op 1 augustus in de UK verschijnen en nog later in de VS.

Rae is ongeneeslijk ziek en tijdens haar verblijf in het ziekenhuis leest haar zusje Alice voor uit ‘Een tijd van IJzer’. Haar favoriete personages uit deze fantasyserie zijn de slechteriken, want ze hebben er alles voor over om hun doel te bereiken en tijdens deze missies zijn ze zeer goed gekleed en enorm gevat. Maar vooral omdat ze zo anders zijn dan zijzelf: namelijk gezond. Dat kan veranderen als ze het aanbod krijgt om in het verhaal te stappen op zoek naar de magie om zichzelf te genezen. Hier hoeft Rae niet lang over na te denken, maar in plaats van de held van het verhaal wordt ze wakker als Rahela: de boze stiefzus van de heldin met als bijnaam Dodelijke Schoonheid. En het verhaal gaat ook anders dan in haar herinnering.

Rae is gewend aan tegenslagen in het leven en besluit om de slechteriken samen te brengen en te vechten tegen de Keizer, maar of ze het er levend vanaf brengen is de vraag.

Het concept dat je een plaats krijgt in je favoriete verhaal is een uniek idee en zal veel lezers aanspreken. Het moet een rare gewaarwording zijn dat de twee dimensionale personages opeens drie dimensionaal worden en “echte” personen zijn ondanks dat ze fictief zijn. Dat is een interessant gegeven en maakt het boek bijzonder. En daarnaast is de ondertitel van het boek ‘Het is tijd om de slechterik in jezelf te ontdekken’ intrigerend. Wie zou er niet willen weten hoe slecht je kan zijn zonder mensen van vlees en bloed daarvoor pijn te doen!? Het boek wekte direct mijn interesse. En dan heb ik het nog niets eens gehad over het prachtige uiterlijk inclusief bedrukt boekblok en een plattegrond.

De start van dit verhaal begon niet positief omdat op de eerste bladzijde in drie opeenvolgende zinnen een veelvoud van bijvoeglijke naamwoorden is gebruikt. Het bloed trok een scharlaken spoor over de goudgehamerde tegels van de vloer. Bij elke stap lieten zijn laarzen karmozijnrode voetafdrukken achter. Zelfs de ijsblauwe voering van zijn zwarte mantel droop van het rood. Daarnaast kloppen de gebruikte woorden gevoelsmatig ook niet. Gelukkig neemt verder op het verhaal het veelvuldig gebruik van bijvoeglijke naamwoorden iets af.
Het verhaal is levendig en enthousiast geschreven waardoor er veel vaart in zit, maar toch zakt het halverwege iets in. Het verhaal springt dan een beetje van de hak op de tak en voelt langdradig. Sommige gebouwen of kamers worden duidelijk beschreven, maar de world building waardoor de volledig omgeving van Themesvar en buitengebieden tot leven komt had uitgebreider gemogen. Brennan heeft veel humor, al dan niet donkere, verwerkt in het boek. Zoals gewoonlijk was De Cobra gekleed alsof een piratenkist over hem heen had gebraakt. Tevens zijn er verwijzingen naar Disneyfilms en de tv-serie Friends.

De personages zijn interessant; sommige enorm slecht of juist enorm correct maar desalniettemin blijken ze toch verborgen eigenschappen te hebben. Al wordt er veel gebruik gemaakt van stereotypen: de held is superknap en heeft alles mee en de vrouwelijke schurk heeft een enorme voorgevel die ze continu ten tentoonspreidt, is losbandig en wordt de Slet van de toren genoemd. En vooral dat valt me tegen van een verhaal dat door een vrouw in 2024 geschreven is. Waarom wordt ze zo genoemd? In het verhaal is weinig te merken van seksuele escapades en zelfs als dat zo zou zijn, vind ik dat daarover geen oordeel geveld moet worden. Voor mijn gevoel wordt een man überhaupt nooit losbandig genoemd of krijgt hij zo’n onflatteuze bijnaam. De personages hebben naast hun eigen naam één of meerdere bijnamen die
door elkaar gebruikt worden. Dit is soms verwarrend en een namenlijst met alle bijnamen had wel handig geweest.

Brennan heeft dit verhaal geschreven toen ze zelf in gevecht was met kanker en deze ervaringen heeft ze verwerkt in het boek. Het is mooi om te lezen dat Rae als Rahela ervaart hoe het is om weer een gezond en volledig werkend lichaam te hebben. Door de vele onderzoeken en pijnlijke ervaringen die Rae heeft in het ziekenhuis, kan zij als Rahela veel pijn verdragen. In pijn zijn we allemaal alleen. We zouden willen dat het niet zo was. Maar dat was het wel. Altijd.

Het is een interessant gegeven dat je vanuit de “echte wereld” in een fictief fantasypersonage kan veranderen en je kunt verloop van het verhaal beïnvloeden. Zeker als je een schurk mag zijn. Voor mij persoonlijk had het leuker geweest als Rae een echte schurk zou zijn en blijven dus ik was wat teleurgesteld in het einde. Het is het eerste deel van de serie Tijd van IJzer. Het boek wordt aangeprezen als een fantasyroman voor volwassenen, maar het past meer bij young adult. Al heeft dat laatste niet mijn mening beïnvloed. Ik waardeer Lang leve het kwaad met 3,5 sterren.

Deze recensie is eerder verschenen op www.boeken-cast.nl. Met dank aan Luitingh-Sijthoff voor het recensie-exemplaar in ruil voor een eerlijke recensie.