Moeilijk om in een genre te vatten

De Engelse Katy Brent won in 2006 de PTA award voor Nieuwe journalist van het jaar. Naast freelancejournalist is ze nu vooral gericht op haar werk als televisiejournalist. De coronapandemie gaf haar de reden om eindelijk haar droom te verwezenlijken: een boek schrijven. How to kill men and get away with it was haar debuut en een bestseller in Engeland.
De titel Mannen vermoorden en ermee wegkomen is zo’n intrigerende titel dat je het boek wel moet oppakken; zeker als de achterflap tekst begint met de volgende alinea:
‘Hij volgde me. Die vent die me in de nachtclub ook al niet met rust wilde laten. Natuurlijk was ik niet van plan hem te vermoorden. Maar eigenlijk voelde het best goed en ondanks de rotzooi die ik maakte kwam ik er gewoon mee weg. En nu heb ik de smaak te pakken…’
Dit zijn de woorden van Kitty Collins, de niet onbemiddelde kleindochter van de diepvrieskoning Captain Collins. De verdachte verdwijning van haar vader heeft ze nog steeds niet verwerkt en met haar, in Frankrijk wonende, moeder heeft ze een moeilijke relatie. Al heeft ze haar wel een prachtig penthouse in London cadeau gedaan.
Kitty en haar vriendinnen leven een jetsetleven waarbij Instagram en social media een belangrijke positie innemen. Maar achter deze façade zit een donker persoon die voorgoed met mannen afrekent die vrouwen slecht behandelen. En hoe handig is het dan dat je opa een vleesverwerkingsbedrijf heeft…
De proloog begint al direct met een moord door iemand die er schijnbaar van geniet. Het verhaal wordt verteld vanuit Kitty in de ik-vorm en ze neemt je mee in haar leven. Een in mijn ogen nogal leeg leven dat bestaat voor de likes op social media en het neerkijken op mensen met minder volgers. Ze vindt het ook erg belangrijk om de merken van haar kleding en meubels te benoemen. Op mij komt ze totaal niet sympathiek over. Naarmate het boek vordert, krijg je door een kijkje in haar verleden, uiteindelijk een beetje begrip voor de pijn die zij voelt. Daarnaast is ze overtuigd veganist en wil nog geen insect doden, maar met het afslachten van mannen daarentegen heeft ze totaal geen probleem. Op dat gebied is ze meedogenloos en zonder scrupules, maar voor mij een bijzondere, bijna onbegrijpelijke, combinatie.
Als je de cover ziet, zou je denken met een feelgood van doen te hebben alhoewel de bloedvlekken op haar jurk weer niet in dit plaatje passen. Het is moeilijk om het genre van het boek te omschrijven. Op de voorkant staat thriller, maar dat predicaat vind ik niet passen. Je weet al wie de dader is en wat de motivatie is. Het boek wordt nergens echt spannend en zelfs de gruwelijke moordpartijen zijn zo omschreven dat je bijna een glimlach om je lippen krijgt, in plaats van kippenvel van je kruin tot je tenen. De feelgoodelementen zitten hem in het feit dat Kitty haar slechte herinneringen aan de liefde weet om te buigen in goede ervaringen. Daar heeft het wisselen van een slechte ex-vriend voor een goede man veel invloed op.
Ik vind het ook moeilijk om aan te geven wat ik van het boek vind. De schrijfstijl is vlot en vol met humor, soms zelf satirisch. Maar het boek en de personages krijgen geen diepgang en op sommige momenten vond ik het bijna ordinair. Brent kaart in haar boek wel een maatschappelijk probleem aan; namelijk het grensoverschrijdende gedrag dat mannen kunnen hebben ten opzichte van vrouwen die ze in uitgaansgelegenheden ontmoeten. Voorin het boek staat “Voor iedere vrouw die ooit met haar sleutels tussen haar vingers naar huis is gelopen.” De kritiek op dit gedrag van mannen is terecht, maar de oplossing niet.
Mijn waardering voor het boek is daarom ook moeilijk in cijfers uit te drukken. Het met veel humor geschreven Mannen vermoorden en er mee wegkomen is niet in een genre te vatten en kaart een maatschappelijk probleem aan, maar is tegelijkertijd oppervlakkig, mist de spanning van een thriller en de verbinding met de hoofdpersoon. Ik waardeer het boek met 2,5 sterren.