Lezersrecensie
Te veel onnodige schrijverstrucjes.
De dans van de tulpen begint heel spannend. Een treinmachinist is aan het genieten van zijn rit in het mooie Baskenland. Dan ziet hij zijn vrouw met een tulp in haar hand vastgebonden op een stoel op de rails en hij beseft meteen dat hij niet op tijd kan stoppen. Dit wordt allemaal live uitgezonden op Facebook. Hierna leer je de rechercheurs kennen die deze moord moeten oplossen en stort de vaart van het verhaal en de spanning in, die pas na de helft van het boek weer wordt opgepakt.
Martin maakt gebruik van heel veel trucjes, wat niet ten goede komt aan het verhaal. Zo doet hij alle mogelijke moeite om je op het verkeerde pad te zetten in de hoop dat je niet voortijdig weet wie de dader is. Hierdoor haalt hij de vaart en de spanning uit het verhaal en is het boek 100 pagina's te dik. Om veel herhaling van de naam van de personages te voorkomen gebruikt hij dan de voornaam, dan weer de achternaam en zelfs het beroep van de personages. Dit zorgt zeker in het begin van het boek, als je de personages nog moet leren kennen, voor irritatie. Aan het einde van de relatief korte hoofdstukken zijn er cliffhangers om te zorgen dat je door wil blijven lezen. Alleen jammer dat die cliffhangers groots worden gebracht terwijl je met gemak over de uitleg heen leest. Hij heeft deze trucjes helemaal niet nodig. Het hoofdverhaal is goed genoeg.
Ibon Martin is bekend geworden met reisliteratuur en dus verwacht je uitgebreide beschrijvingen van de natuur zodat je Baskenland leert kennen. Jammer genoeg is de indruk die je van dit stukje Spanje krijgt dat het voornamelijk uit rotsen bestaat met her en der een dorpje, dat de zee altijd wild is en dat het altijd regent. Hou je van zinnen als:"een zwaarbewolkte hemel weent boven de baai. Het zijn fijne tranen, bijna onzichtbaar, " dan is dit een boek voor jou.
De personages zijn redelijk goed uitgewerkt, maar er valt nog meer over ze te ontdekken en dat kan want er komt een vervolg. Hopelijk laat hij de trucjes dan achterwege en komt hij weer met een origineel verhaal.
Martin maakt gebruik van heel veel trucjes, wat niet ten goede komt aan het verhaal. Zo doet hij alle mogelijke moeite om je op het verkeerde pad te zetten in de hoop dat je niet voortijdig weet wie de dader is. Hierdoor haalt hij de vaart en de spanning uit het verhaal en is het boek 100 pagina's te dik. Om veel herhaling van de naam van de personages te voorkomen gebruikt hij dan de voornaam, dan weer de achternaam en zelfs het beroep van de personages. Dit zorgt zeker in het begin van het boek, als je de personages nog moet leren kennen, voor irritatie. Aan het einde van de relatief korte hoofdstukken zijn er cliffhangers om te zorgen dat je door wil blijven lezen. Alleen jammer dat die cliffhangers groots worden gebracht terwijl je met gemak over de uitleg heen leest. Hij heeft deze trucjes helemaal niet nodig. Het hoofdverhaal is goed genoeg.
Ibon Martin is bekend geworden met reisliteratuur en dus verwacht je uitgebreide beschrijvingen van de natuur zodat je Baskenland leert kennen. Jammer genoeg is de indruk die je van dit stukje Spanje krijgt dat het voornamelijk uit rotsen bestaat met her en der een dorpje, dat de zee altijd wild is en dat het altijd regent. Hou je van zinnen als:"een zwaarbewolkte hemel weent boven de baai. Het zijn fijne tranen, bijna onzichtbaar, " dan is dit een boek voor jou.
De personages zijn redelijk goed uitgewerkt, maar er valt nog meer over ze te ontdekken en dat kan want er komt een vervolg. Hopelijk laat hij de trucjes dan achterwege en komt hij weer met een origineel verhaal.
1
Reageer op deze recensie