Cover maakt meer indruk dan de inhoud

In De Weyward vrouwen spelen drie vrouwen, die door de tijd zijn gescheiden, maar door de natuur en hun genen verbonden, een grote rol. Zoals op de cover al staat gaat het over heksen, maar niet de magische soort, maar de soort die een sterke verbinding heeft met de flora en fauna. Het verhaal van Altha speelt zich af tijdens de heksenjacht. Violet groeit op tijdens de Tweede Wereldoorlog en het verhaal van Kate speelt zich in 2019 af. Emilia Hart weet deze drie vrouwen een eigen gezicht te geven en ze te verbinden door de tijd heen, zodat het niet drie losse verhalen zijn die toevallig bij elkaar komen.
Dit boek is een debuut van Emilia Hart, zij heeft Engelse literatuur gestudeerd en dat merk je. Ze haalt alles uit de kast om het literatuur te laten zijn en dat kan wel eens te veel zijn. Zo is het boek in drie delen verdeeld, maar is er geen specifieke reden om dit te doen. Er zijn heel veel verbindingen tussen de vrouwen, waarover veel te discussiëren valt. Shakespeare komt meerdere keren voorbij. Het is veel waardoor de inhoud niet zo krachtig is als het had kunnen zijn. Het verhaal kabbelt , de spanning loopt niet heel erg op en een verrassende ontknoping is er ook niet. Het is tamelijk voorspelbaar.
Gelukkig kan Emilia Hart de omgeving van de vrouwen heel beeldend en met oog voor detail beschrijven. Haar zinnen zijn niet heel ingewikkeld en ze lezen ontspannend weg. Het verspringen van het verhaal van de ene naar de andere vrouw gaat op een logische manier.
De cover is eentje die in het oog springt, met de blauwe tulpen en een mot, de kleur roze en natuurlijk de goede metgezel van bijna elke heks: de kraai. De cover maakt alleen meer indruk dan de binnenkant en dat is jammer. Er had zoveel meer ingezeten als Emilia Hart zich niet zo druk had gemaakt over de vorm en iets meer aandacht aan de inhoud had besteed.