Rauw verhaal dat indruk maakt.

Jas is tien jaar oud als één van haar broers in het streng gereformeerde boerengezin overlijdt. Vanaf dat moment is er geen aandacht meer van de ouders voor Jas en voor haar broer en zus. Vader kijkt altijd naar de lucht of naar zijn schoenen en ziet Jas, die inmiddels tot op ooghoogte is gegroeid, niet staan. Moeder wil eigenlijk alleen maar dood. Het enige moment waarop er aandacht voor Jas is, is als vader probeert om haar van haar hardnekkige verstopping af te helpen.
Omdat er geen regels meer zijn, gaan de kinderen die zelf verzinnen. Ze bedenken bizarre spelletjes en voeren wrede experimenten uit.
Aan de hand van allerlei kleine details - Jas lijkt niets te ontgaan - wordt duidelijk dat het gezin langzaam afglijdt. Het clipje van de broodzak ligt in het begin van het boek nog steevast op de beschuittrommel en wordt zorgvuldig bewaard omdat moeder een knoop in de broodzak een treurig gezicht vindt. Na het ongeluk ziet Jas de clipjes niet meer op de broodtrommel liggen - ze verdenkt haar vader ervan, ze in de zak van zijn overall te stoppen - en ziet ze ongeïnteresseerde knopen in de broodzakken zitten.
De sfeer in het boek is beklemmend, confronterend en ongemakkelijk. De metaforen zijn prachtig maar duister. Een rauw verhaal dat indruk maakt.