Dóórlezen!

In de heilige geschriften van de Boeddha wordt een verhaal verteld over een koning, die een aantal blinde mannen laat zien (voelen) hoe een olifant er uit ziet. De eerste laat hij aan een oor voelen, de volgende aan de slurf, de daarop volgende aan de staart, het kwastje aan de staart en zo verder. Als hij aan de mannen vraagt om te beschrijven hoe een olifant eruit ziet, krijgen ze slaande ruzie.
Met dit verhaal opent The Nix. De werkelijkheid ziet er iets anders en een een stuk gecompliceerder uit dan je in eerste instantie zou denken. Daar komt de hoofdpersoon in The Nix (Samuel Andresen-Anderson, die op zoek gaat naar het verleden van zijn moeder Faye) in de loop van het boek ook achter. We zijn dan wel 732 pagina’s verder. Dat vraagt iets van de lezer, maar omdat het boek met de nodige vaart is geschreven, leest het lekker door. Had het in minder pagina’s gekund? Misschien, maar noodzakelijk was dat voor mij niet. Nathan Hill kan namelijk heel erg goed schrijven. Het verhaal blijft afwisselend doordat het voortdurend switcht tussen verleden en heden van Samuel en Faye. Delen van het boek zijn in een bijzondere vorm gegoten. Eén deel is geschreven als een ‘Choose your own adventure story’, de favoriete verhaalvorm uit Samuel’s jeugd. Een ander hoofdstuk bestaat uit één lange zin en geeft daarmee perfect de gemoedstoestand weer van een gamer die niet meer met gamen kan stoppen.
Regelmatig vond ik het boek ook nog heel erg grappig. Vijf sterren dus voor mij.