Belemmerd uitzicht

Maggie en haar man Alfons wonen met hun pasgeboren zoontje Felix in een prachtig verbouwde kerk in een klein dorpje. Tot zover het goede nieuws. Minder fijn is dat Maggie niet heel goed in haar vel lijkt te zitten. Met de bewoners in het dorp heeft zij geen enkele klik, een buurvrouw vertoont zelfs nogal agressief gedrag. Daarnaast lukt het haar niet om tot schrijven te komen in haar rol als jonge moeder. Bovendien begint het verbroken contact met haar vader - die ze al tien jaar niet heeft gezien - ineens toch zwaar te vallen. Dat is, kort samengevat, de kern van Uitzicht van dichtbij, de debuutroman van Megan van Kessel.

Het taalgebruik is helder en eenvoudig. Het verhaal heeft een duidelijke lijn. Op de eerste pagina’s blijkt direct al wat er aan de hand is. We maken kennis met de hoofdpersoon, Maggie. Er zijn geboortekaartjes gestuurd. Het is een nogal bijzonder kaartje, en zij bespreekt de reacties op het kaartje met haar man Alfons. De vader van Maggie heeft niets laten horen. De vraag rijst waarom; dat wordt niet direct duidelijk.

Door flashbacks naar het jaar 2000 krijgen we meer informatie over de jeugd van Maggie, haar opgroeien in een gebroken gezin, en een gebeurtenis die zijn schaduw nog steeds over het heden werpt. Hoewel er toch wel wat zware thema’s voorbij komen, slaagt Megan van Kessel er door haar schrijfstijl en humor in om het boek toch licht te houden en niet beklemmend te laten worden.

Maggie, die ik-persoon in het verhaal, leren we redelijk goed kennen. Dat kan echter niet gezegd worden van de andere personages. Vader Pierre komt wel aardig goed tot leven, maar waarom hij is zoals hij is, komen we niet te weten. Alle andere personages blijven wat vlak. Man Alfons speelt een bijrol. De buren blijven karikaturen. Vooral de akelige buurvrouw - waarom gedraagt zij zich zo? Het blijft een raadsel.

Het verhaal van een pas bevallen vrouw, die worstelt met de nieuwe situatie, is op zich niet heel nieuw of origineel. Dat geldt ook voor thema’s als het opgroeien in een gebroken gezin en het verbreken van het contact met een ouder. Dat neemt niet weg dat het best mogelijk is om aan de hand van deze bekende thema’s een geheel eigen, nieuw verhaal te schrijven. De poging daartoe van Megan van Kessel is wat mij betreft nét niet helemaal geslaagd, omdat de karakters en de verhaallijnen onvoldoende zijn uitgediept.