Hollen of stilstaan

Cathy Kelly werd in 1966 geboren in Belfast, Noord-Ierland, maar groeide op in Ierland. Ze werkte als journalist, maar legde zich steeds meer toe op het schrijven van roans over het leven van ‘gewone’ vrouwen.
Dan komt alles goed verscheen in 2012.De vertaling werd verzorgd door Cherie van Gelder.

Vier vrouwen - allen met een binding met het Ierse plaatsje Avalon - maken elk een zware periode door, waarin bij drie van hen geheimen uit een duister verleden een rol spelen. De hulp van mensen die hen na staan, maar vooral veerkracht en (hervonden) vertrouwen in eigen kracht, zet ze op het goede spoor. Verder is er een man die in het reine probeert te komen met gebeurtenissen in het verleden.
De verhalen worden verteld in de derde persoon, in wisselend perspectief. De verhaallijnen wisselen elkaar af en vloeien langzaam samen.
Na een proloog waarin een stoet aan personages voorbijkomt - waarvan een deel in het boek niet meer terugkomt - is het boek verdeeld in drie episodes: een betrekkelijk korte herfst, een lange winter en een korte lente. Die episodes bestaan uit overzichtelijke hoofdstukken.

Het is flink snotteren voor een huilebalk als ik ben.
Toch was het niet helemaal mijn boek.

De schrijfster roert heftige thema’s aan, maar daar blijft het bij, een uitwerking wordt gemist.
De verhalen komen niet alleen erg langzaam op gang, er is ook veel herhaling, zowel in de verwijzingen naar de geheimen, waar we zoetjesaan reikhalzend naar uitzien, als in de beschrijvingen van het dagelijkse leven in Avalon. En dan is er nog de herhaling in woordgebruik. Zo schijnen alle mannen allemaal alleen ‘schattebout’ te bezigen, hoewel er toch variatiemogelijkheden zijn. En hier en daar is het fronsen bij het woordgebruik, waarvan ik geneigd ben dat toe te schrijven aan de vertaling.
“Deze vrouw was waarschijnlijk van Suki’s leeftijd, ze zag er echter veel ouder uit.”
“Geheime agenten moesten in staat zijn om driedubbele wodka-martini’s achterover te slaan en briljante leugens te vertellen.”
“De radio had een noordwester voorspeld.”

Na de trage start voltrekken de ontwikkelingen zich opeens razendsnel. En is het mij net iets te happy-de-peppie. Als dan toch de keuze is gemaakt het boek op te delen in episodes, waarom dan niet gekozen voor langere tussenpozen? Dat had de veranderingen iets geloofwaardiger gemaakt.