Geen glans

De verhalen van Madame le Commissaire zijn altijd een welkom tussendoortje.
Niet vanwege een ijzersterk plot of de doorwrochte uitwerking van karakters. Nee, Madame le Commissaire moet het hebben van luchtigheid, de gedachte dat er meer is in het leven dan werk.

In Madame le Commissaire en de panische diva krijgt Isabelle Bonnet een opmerkelijk verzoek. Een beroemde actrice en chansonnière wordt gestalkt en bedreigd. Aan haar de vraag de diva te beschermen.
Uiteraard weten Madame le Commissaire en haar exentrieke assistent de opdracht tot een goed einde te brengen.

Nog meer dan in vorige afleveringen is het verhaal flinterdun. Je hoeft geen doorgewinterde thrillerlezer te zijn om al snel te doorzien hoe de zaak in elkaar steekt. De gebeurtenissen worden beschreven met een zekere zakelijkheid, waarin de ironische ondertoon ontbreekt. Werd de amoureuze ruimhartigheid van Isabelle voorheen terloops aangestipt als uiting van savoir vivre, nu wordt dit voortdurend benadrukt en treft het geen doel. Een motief dat zelfs wat ranzig dreigt te worden.

Tot nu toe is onopgehelderd gebleven wie er achter het pseudoniem Pierre Martin schuilt. Is deze aflevering door iemand anders geschreven? Ligt het aan de wisseling in het vertalersduo - Ans van der Graaff en Pauline Akkerhuis in plaats van David Orthel? Hoe dan ook, deze Madame le Commissaire mist glans.