Niet in balans

Nadagen is de debuutroman van Claire Deya, gebaseerd op historische feiten.

De Tweede Wereldoorlog is nog niet officieel beëindigd, maar Zuid-Frankrijk is al bevrijd. Er wordt meteen een start gemaakt met het ruimen van miljoenen mijnen en andere explosieven op de Franse stranden.
Vincent was als legerarts gedetineerd in Duitsland. Na zijn terugkeer in Marseille blijkt zijn geliefde Ariane spoorloos te zijn verdwenen. Om haar te vinden heeft hij informatie nodig van Duitse militairen die waren ingekwartierd nabij de boerderij van haar ouders en nu als krijgsgevangenen worden ingezet bij het ruimen van mijnen. Zich aanmelden als mijnenruimer lijkt de enige optie. Ploegleider Fabien merkt al snel dat Vincent een verborgen agenda heeft.
Als de Joodse Saskia als enige van het gezin terugkeert uit vernietigingskamp Birkenau, blijken er andere mensen in haar ouderlijk huis te wonen. Ze zal de onderste steen boven halen om haar recht te halen.

Tegen de achtergrond van het letterlijk stap voor stap ontmantelen van miljoenen explosieven in de Franse kuststreek vervlecht Claire Deya de persoonlijke verhalen van mensen die oorlog zijn doorgekomen en nu heen en weer geslingerd worden tussen peilloos verdriet en hoop op de toekomst. Nadagen gaat over het verwerken van persoonlijk leed en het herstel van de veiligheid op de stranden maar richt de blik ook op het bredere verband: hoe moeten de vijanden zich in de toekomst tot elkaar verhouden?

De situatie onmiddellijk na de bevrijding is een originele invalshoek. Het is een boeiend verhaal, maar nog niet in balans. De verhaallijn van Saskia staat op zichzelf en voegt zich niet goed in het hoofdthema, de (op zich nuttige) informatie over het ruimen van mijnen slaat soms door in te veel detail, karakters zijn matig uitgewerkt en om het verhaal sluitend te krijgen is er zoveel toeval nodig, dat de geloofwaardigheid in het geding komt.
Het boek leest vlot, maar het taalgebruik is hier en daar zo nadrukkelijk verfraaid en verzorgd, dat het gekunsteld overkomt. ‘Vincent zou het zichzelf nooit vergeven dat hij een slaapwandelaar had wakker gemaakt die almaar droomde dat zijn vrouw danste.’

Nadagen is een goede poging, maar er had meer in gezeten.