Lezersrecensie
Goedgekozen titel
In het werk van Marceline de Waard (1964) staan de levens van vrouwen en het vinden van eigen kracht centraal.
Wanneer haar broer Olaf te berde brengt dat moeder niet meer in het grote sprookjesachtige landhuis in Drenthe kan blijven wonen en een serviceflat suggereert, besluit Fay zorgverlof op te nemen om voor haar moeder te zorgen en vooral haar te observeren.
Dit besluit is zeer tegen de zin van haar partner, Frank, die gewend is dat alles loopt zoals hij het heeft bedacht, helemaal als ook nog Fays jeugdvriendje Jeroen in het dorp opduikt.
Langzaam komen herinneringen boven aan een zomer, lang geleden, die de verwijdering inluidde tussen haar ouders. En welke diepere betekenis hebben de verhalen over waternimfen en geesten van haar spirituele moeder eigenlijk? Bovendien bieden de rust van het Drentse veengebied en de afsand Fay ruimte om te reflecteren op haar relatie met Frank.
Nevels is een intrigerend verhaal. Een verhaal dat raakt. Gebeurtenissen in het heden en flashbacks geven een spannend verhaal vorm. De zorgen over de conditie, zelfredzaamheid en veiligheid van oude ouders, waarin ieder vanuit eigen perspectief het beste voorheeft, is herkenbaar. De zelfreflectie van de ik-figuur en het groeiende zelfinzicht geven het verhaal een extra laag.
De goedgekozen titel verwijst naar verschillende elementen: de oude moeder, die zich steeds meer terugtrekt in de nevelen van haar eigen gedachtewereld, de nevel die tegen zonsopgang optrekt uit het zompige veen en die de spirituele moeder beschouwt als scheidslijn tussen deze en gene zijde, de beneveling tijdens het dorpsfeest in die bewuste zomer en de nevelen waarin de gebeurtenissen verhuld zijn gebleven.
Nevels leest als een trein, maar bevat temidden van mooie gedachtegangen en prachtige zinnen helaas ook enkele slordige taalfouten en zinnen die net niet lekker lopen.
In het vinden van eigen kracht is Nevels geslaagd. De laatste episode doet daaraan af. Die lijkt afkomstig uit een feelgood-benadering en had achterwege gelaten mogen worden.
Wanneer haar broer Olaf te berde brengt dat moeder niet meer in het grote sprookjesachtige landhuis in Drenthe kan blijven wonen en een serviceflat suggereert, besluit Fay zorgverlof op te nemen om voor haar moeder te zorgen en vooral haar te observeren.
Dit besluit is zeer tegen de zin van haar partner, Frank, die gewend is dat alles loopt zoals hij het heeft bedacht, helemaal als ook nog Fays jeugdvriendje Jeroen in het dorp opduikt.
Langzaam komen herinneringen boven aan een zomer, lang geleden, die de verwijdering inluidde tussen haar ouders. En welke diepere betekenis hebben de verhalen over waternimfen en geesten van haar spirituele moeder eigenlijk? Bovendien bieden de rust van het Drentse veengebied en de afsand Fay ruimte om te reflecteren op haar relatie met Frank.
Nevels is een intrigerend verhaal. Een verhaal dat raakt. Gebeurtenissen in het heden en flashbacks geven een spannend verhaal vorm. De zorgen over de conditie, zelfredzaamheid en veiligheid van oude ouders, waarin ieder vanuit eigen perspectief het beste voorheeft, is herkenbaar. De zelfreflectie van de ik-figuur en het groeiende zelfinzicht geven het verhaal een extra laag.
De goedgekozen titel verwijst naar verschillende elementen: de oude moeder, die zich steeds meer terugtrekt in de nevelen van haar eigen gedachtewereld, de nevel die tegen zonsopgang optrekt uit het zompige veen en die de spirituele moeder beschouwt als scheidslijn tussen deze en gene zijde, de beneveling tijdens het dorpsfeest in die bewuste zomer en de nevelen waarin de gebeurtenissen verhuld zijn gebleven.
Nevels leest als een trein, maar bevat temidden van mooie gedachtegangen en prachtige zinnen helaas ook enkele slordige taalfouten en zinnen die net niet lekker lopen.
In het vinden van eigen kracht is Nevels geslaagd. De laatste episode doet daaraan af. Die lijkt afkomstig uit een feelgood-benadering en had achterwege gelaten mogen worden.
1
Reageer op deze recensie