Lezersrecensie
Het leven is goed in de staat Washington
Er komt een vreemd meisje met een jonge wolf op haar arm uit het dichte regenwoud in de staat Washington. Dat zorgt voor veel opschudding in het stadje Rain Valley, waar het leven en de tijd in een vast patroon verlopen. De pers stort zich erop en het gedrag van de journalisten is meedogenloos. Het hoofd van de politie doet een beroep op haar jongere zus die psychiater is, maar geen praktijk meer heeft omdat ze ook door de pers genadeloos is behandeld.
De schrijfster memoreert in het boek andere ‘wolvenkinderen’ of ‘wilde kinderen’ uit het verleden en hoe het daarmee is afgelopen. En ook refereert ze aan het jungleboek van Rudyard Kipling. Dat zijn de inspiratiebronnen voor dit verhaal. Daarover had ik gelezen en dat is de reden waarom het mij een aardig boek leek en ik het ben gaan lezen.
De vertaling is nogal slordig, zo staat er bijvoorbeeld ‘Af en toe kraaide een kraai’. Eerlijkheidshalve staat verderop wel dat een kraai ‘kraste’. Het leest niet prettig door de gebruikte metaforen, zie bijvoorbeeld de openingszin van hoofdstuk 19 op bladzijde 251: De winter arriveerde in het regenwoud als een horde gulzige familieleden die elke centimeter ruimte inpikken en al het licht wegnemen. Bij dat beeld kan ik me niets voorstellen, ook omdat het niet wordt uitgelegd.
Verder is de taal van het meisje in de Nederlandse vertaling heel gebrekkig en onnatuurlijk (ik kan eigenlijk niet geloven dat het in het Engels net zo onnatuurlijk geschreven is). Ze gebruikt ‘hem’ en ‘haar’ wat heel abstract is. Zo spreken kinderen niet als ze taal verwerven. Dat stoorde mij bij het lezen. Het aardigste vond ik de psychiater beschreven. Het verhaal over de omgang van de psychiater met het meisje blijft mij lange tijd boeien maar gaat uiteindelijk vermoeien door zijn zoetelijkheid. Het meisje doet nooit eens moeilijk of de psychiater weet het op te lossen.
Het verhaal zakt langzaamaan wat in, maar krijgt dan wat nieuwe impulsen. Een daarvan, een romance van de psychiater met een knappe arts, en een poosje later haar zus met een oude relatie die geen sufferd blijkt te zijn, vormen een geforceerde versie van een roman uit de bouquetreeks.
Het verloop van de ontwikkelingen rond het meisje krijgt een bijzondere twist. Dat maakte het slot dan wel weer interessant.
Al met al vind ik de plot aardig en de gesproken zinnen van de volwassenen goed weergegeven. Ik zal het niet zo gauw cadeau doen. Er zijn te veel zinnen die haperen om er echt van te genieten.
Wat me ook opviel dat in de beschrijving van de mensen steevast een opmerking stond over de spijkerbroek, soms zelfs met Levi's aangeduid. Het lijkt wel sluikreclame.
De schrijfster memoreert in het boek andere ‘wolvenkinderen’ of ‘wilde kinderen’ uit het verleden en hoe het daarmee is afgelopen. En ook refereert ze aan het jungleboek van Rudyard Kipling. Dat zijn de inspiratiebronnen voor dit verhaal. Daarover had ik gelezen en dat is de reden waarom het mij een aardig boek leek en ik het ben gaan lezen.
De vertaling is nogal slordig, zo staat er bijvoorbeeld ‘Af en toe kraaide een kraai’. Eerlijkheidshalve staat verderop wel dat een kraai ‘kraste’. Het leest niet prettig door de gebruikte metaforen, zie bijvoorbeeld de openingszin van hoofdstuk 19 op bladzijde 251: De winter arriveerde in het regenwoud als een horde gulzige familieleden die elke centimeter ruimte inpikken en al het licht wegnemen. Bij dat beeld kan ik me niets voorstellen, ook omdat het niet wordt uitgelegd.
Verder is de taal van het meisje in de Nederlandse vertaling heel gebrekkig en onnatuurlijk (ik kan eigenlijk niet geloven dat het in het Engels net zo onnatuurlijk geschreven is). Ze gebruikt ‘hem’ en ‘haar’ wat heel abstract is. Zo spreken kinderen niet als ze taal verwerven. Dat stoorde mij bij het lezen. Het aardigste vond ik de psychiater beschreven. Het verhaal over de omgang van de psychiater met het meisje blijft mij lange tijd boeien maar gaat uiteindelijk vermoeien door zijn zoetelijkheid. Het meisje doet nooit eens moeilijk of de psychiater weet het op te lossen.
Het verhaal zakt langzaamaan wat in, maar krijgt dan wat nieuwe impulsen. Een daarvan, een romance van de psychiater met een knappe arts, en een poosje later haar zus met een oude relatie die geen sufferd blijkt te zijn, vormen een geforceerde versie van een roman uit de bouquetreeks.
Het verloop van de ontwikkelingen rond het meisje krijgt een bijzondere twist. Dat maakte het slot dan wel weer interessant.
Al met al vind ik de plot aardig en de gesproken zinnen van de volwassenen goed weergegeven. Ik zal het niet zo gauw cadeau doen. Er zijn te veel zinnen die haperen om er echt van te genieten.
Wat me ook opviel dat in de beschrijving van de mensen steevast een opmerking stond over de spijkerbroek, soms zelfs met Levi's aangeduid. Het lijkt wel sluikreclame.
1
Reageer op deze recensie