Na de dood blijven de dromen van Opa in herinnering; zij leven voort

Dolf Verroen schreef dit boek in zijn negentigste levensjaar. De grote ervaring van het schrijven spreekt bijna uit ieder woord van dit boekje. Heel erg raak en heel erg beknopt. Het gaat over een kleinzoon van tien jaar, die gaat logeren bij Opa en Oma omdat zijn ouders samen een weekje weggaan. Al in de eerste nacht sterft Opa plotseling. Hij porde mij, zegt Oma en keek mij aan en toen was hij dood. Hoe een oma met de gebeurtenis omgaat is duidelijk, maar ook blijkt dat het niet meer van deze tijd is. Dolf Verroen pleit voor een open omgaan met de dood: daar moet je jonge kinderen niet van uitsluiten, maar juist bij betrekken. De huidige wetenschap ondersteunt die mening.
De band tussen Opa en de jongen is bijzonder. Opa vertelt dromen aan hem. Aan Oma zijn ze niet echt besteed.
De jongen haalt een paar dromen in herinnering en aan het einde begint hij ook met dromen: over zijn Opa.

De tekeningen in het boekje zijn een verhaal op zichzelf. Ze zijn van Charlotte Dermatons. Ook hier heeft ze haar accenten gelegd. Het jongentje heeft een rood petje en Opa een rode sjaal. Daaruit blijkt hun band.
Alleen het eerste plaatje is vol in kleur. Opa leeft dan nog. Na de dood van Opa zijn de tinten van de illustraties in sober grijs, maar wel is er op elk plaatje een rood accent. Of van Opa of van de kleinzoon. Dat maakt het boekje heel speels. In de dromen zijn meer kleuren aanwezig, maar om aan te geven dat het om dromen gaat.

Dolf Verroen gelooft in de multiculturele samenleving. Het vriendje van de kleinzoon is moslim. Dat gezin biedt op zijn manier troost aan de kleinzoon.

Al met al een klein sieraad van een boekje. Er zijn veel prentenboeken over de dood verschenen, gericht op kinderen, maar dit boek steekt er bovenuit