Boeiende titel komt niet uit de verf

Ik weet niet goed raad met dit boek. Ik had geen enkele moeite om het weg te leggen na een paar bladzijden te hebben gelezen. En dan weer pakte ik het op en zonder het te merken las ik dan een stuk uit. Toch vind ik het niet bijzonder boeiend geschreven.
Wat me opvalt dat veel recensies de schrijver jong noemen. Hij is van 1984 en het boek verschijnt in 2017: dan is hij 33. Voor mij zijn dertigers niet meer zo jong. Ik vind ze meestal al gevestigd. De meesten hebben een partner of zijn zelfs getrouwd, hebben een plek om te wonen en hebben kleine kinderen. Arnon Grunberg was 23 toen zijn boek Blauwe Maandagen werd uitgegeven. En het boek van Lale Gül is uit haar studententijd. Dat vind ik jong.
Deze schrijver heeft met ‘Het einde van de eenzaamheid’ een interessant thema aangeboord. Zijn relatie met Alva is voor mij steeds wat gekunsteld. De gebeurtenissen dragen dan ook allemaal een geforceerd karakter. Het meest voorstelbaar vond ik de relatie tussen Alva en de schrijver Romanov.
Het slot van het boek vind ik helaas een soort breisel dat alle uitgezette lijntjes bij elkaar moet brengen. Het vraagstuk of de eenzaamheid een einde kan hebben vind ik dan nog steeds niet beantwoord.
Interessant in dat kader vind ik dat hij afstand heeft genomen van zijn familie. Zijn nieuwe achternaam Wells maakt dat definitief. Zijn grootvader was Baldur von Schirach, de man die eerst de leider van de Hitlerjugend was en later Gauleiter van Wenen waar hij verantwoordelijk was voor de deportatie van 180.000 joden. Hij werd in Neurenberg tot twintig jaar gevangenisstraf veroordeeld. Zijn oma was Henriette von Schirach-Hoffmann, die enerzijds geschokt schijnt te zijn geweest door de deportatie van een groep joodse vrouwen. Zij heeft Hitler daarop aangesproken en daarna was het met de carrière van haar man gedaan. In 1950 is ze gescheiden van haar man, maar dat was omdat ze een nieuwe liefde had gevonden. Ze is steeds actief geweest om haar eerste man uit de gevangenis te krijgen. In de boeken die ze schreef over haar ervaringen met Hitler, neemt ze niet duidelijk afstand van wat de Nazi’s hebben gedaan.
Benedict Wells heeft dit wel duidelijk gedaan. In dit boek heeft hij zijn ervaringen op kostscholen verwerkt. De eenzaamheid op internaten is voor kinderen, die wat dromerig zijn, erg groot, want zij denken, terwijl een internaat om overleving vraagt. Dat is een harde wereld. De contacten tussen Alva en Jules Moreau geven wel kleur maar weinig intensiteit.
Ik ben wel geraakt door het boek, maar de aanbeveling van het DWDD-panel (De wereld draait door) dat het me niet meer los laat, kan ik niet helemaal onderschrijven. Ik heb geen neiging om het nog eens te lezen.