Warm pleidooi voor aanpakken klimaatvraagstukken en aan iedereen om mee te werken

Dat het al weer zeven jaar geleden is dat Jan Terlouw bij 'De Wereld draait door' zijn betoog mocht houden. Net als toen val ik niet over zijn pleidooi om beter met de aarde om te gaan en eerlijker te delen met iedereen op aarde.
Alleen dat touwtje uit die brievenbus dat zit me dwars. Het is namelijk volgens mij niet zoals Jan Terlouw het beschrijft. Er hingen touwtjes uit de brievenbus, maar vaak ook niet. Het touwtje hing er voor kinderen meestal achter de brievenbus en ze konden de deur openen door hun hand door de brievenbus te steken. En het touwtje werd wel eens vergeten, maar als de mensen weg gingen van huis dan ging het touwtje altijd naar binnen toe. Het touwtje hing er voor de kinderen die daar woonden en voor wie de ouders niet om de haverklap de deur wilden opendoen. Er waren namelijk nog bijna geen auto's op straat en vaak waren de moeders thuis en die hadden het druk met het huishouden. De kinderen speelden op de stoep en op de straat. Er was daarom eigenlijk ook altijd sociale controle op wat er op straat gebeurde. De kinderen konden buiten op straat spelen zonder direct door auto's te worden overreden. De melkboer, de schillenboer, de groenteboer, de scharenslijper, de bakker en de petroleumboer kwamen iedere dag door de straat om hun nering te slijten. Maar daar bleef het vaak bij. Als die in de straat kwamen dan was er altijd wel iemand die op dat moment ook over de straat een blik wierp. Ook werd er op vaste dagen gewassen, de straat voor het huis geschrobd en als sommige vrouwen het niet op dezelfde dag deden dan waren ze een slons. Het touwtje achter de brievenbus was overigens alleen bij rijtjeshuizen. De vrijstaande huizen of huizen waar je makkelijk achterom kon, hadden de achterdeur los. Daar werkten aan het begin van de vorige eeuw dienstmeisjes en de kokkin. Later stapte iemand in de keuken en riep 'volk' of beter gezegd 'volluk' en dan kwam er iemand uit de woonkamer. De voorzijde van het huis werd door de week vaak niet gebruikt.
Mijn punt is dat er altijd iemand thuis was. Mijn schoonmoeder deed altijd de binnendeur van de keuken op slot. Dan konden de knechten op het land hun handen wassen en water drinken. Maar die had geen touwtje uit de deur.
Wij hadden thuis ook geen touwtje want mijn voeder vond het niet goed dat wij steeds zo maar naar binnen konden, terwijl we buiten moesten zijn.
De tijden zijn veranderd en tegenwoordig werken heel vaak alle volwassen mensen uit één huis, als ze kunnen, omdat het leven te duur is geworden om van het inkomen van één enkele huisbewoner te kunnen leven. Dus gaat de deur op slot, want er zijn nauwelijks nog mensen in de straat om gezellig te praten en de boel in de gaten te houden. En de kinderen kunnen niet meer op straat spelen omdat dat te gevaarlijk is.
En dat er geen vertrouwen meer is dat kan gewoon niet waar zijn, want dan zouden er geen mensen meer zijn die zich willen inzetten voor de maatschappij. Dan zou de sameleving onleefbaar zijn. UIteraard zijn er mensen die meer aan zichzelf dan aan een ander denken, maar in Nederland zijn er nog steeds veel vrijwilligers en dat kan alleen omdat er vertrouwen bestaat.
Wat blijft staan vanuit het boekje is een schets waar luiheid en egoïsme toe kunnen leiden. De maatschappij moet voortdurend leren te leven met veranderende omstandigheden. En die stabiliteit is niet meer zo groot als vroeger.