Hongerjaren kan beter jaren van begeerte heten

Het beste deel van het boek vind ik de inleiding van Abdelkader Benali. Die tekst plaatst het verhaal van Mohammed Choukri in een breder kader. Het verhaal van Choukri zelf is vooral een verhaal geweld: mishandelingen, Marokkaanse politie die mensen uit de Rif-gebieden, herkenbaar door de armoede en andere huidskleur, doodschiet. Zijn seksverhalen zijn voor mij lang niet allemaal autobiografisch, maar lijken mij ook ontleend aan verhalen van anderen. Ze dienen als lokkertjes om het verhaal te lezen. De conclusie van zijn verhaal verraadt de compositie van het geheel. Kinderen worden engelen als ze sterven en volwassen worden duivels als ze sterven. Zijn broer een engel en hijzelf gaat naar de hel.
De stijl van het boek is eigenlijk een soort brief aan de lezer. Bedoeld voor degene die hem van dichtbij kent, maar wie is dat?