Steen- en steengoed. Nog steeds.

“Prim had één papiertje tussen duizenden anderen! De kans dat zij getrokken zou worden, was zo klein dat ik niet eens de moeite heb genomen om me zorgen om haar te maken. Ik heb toch alles gedaan? Alle bonnen op me genomen, geweigerd haar hetzelfde te laten doen? Eén papiertje. Eén van de duizenden papiertjes.”

Ik las dit boek ongeveer 9 jaar geleden en ik weet nog dat ik het ontzettend goed vond. Ik kan mij nog een moment herinneren dat ik werd geroepen voor het avondeten en dat ik al lezend de trap afkwam, stoppen kon bijna niet. Hoewel ik het verhaal nooit echt ben vergeten, wat best knap is, wil ik toch de hele trilogie herlezen voor ik aan de prequel begin.
Weer kon ik bijna niet stoppen. Ik nam het mee naar mijn werk om te lezen in de pauze en na het werk ging ik direct weer verder. Het boek was weer in no-time uit.
Dit. Is. Steengoed.

Tijdens het lezen vroeg ik mij af waarom dit boek mij zo in de greep hield. Aan de ene kant door de erg fijne schrijfstijl van Collins en natuurlijk de spanning. Aan de andere kant is het boek toch ook enigszins herkenbaar. De verschillende lagen in een land en daarmee ook de situaties waarin mensen verkeren. Weinig financiën en dus nauwelijks tot geen voedsel en meer slechtere omstandigheden. Maar ook de lagen waarin mensen het allemaal hebben: goed en veelvuldig voedsel, meer geld, meer mogelijkheden.
“In het Capitool opereren ze mensen om hen er jonger en dunner uit te laten zien. In District 12 is het een soort prestatie om er oud uit te zien, omdat zo veel mensen vroeg sterven.”

De Hongerspelen. Alleen maar om iedereen er aan te herinneren dat je niet in opstand mag komen, een halfjaar na de Hongerspelen een Zegetour met de winnaars. Weer om iedereen er aan te herinneren dat je niet in opstand mag komen en je altijd aan de regels moet houden.
Je bent verplicht om te kijken naar de Hongerspelen, waarin kinderen tussen de 12 en 18 jaar elkaar af moeten maken. Vermoorden. Alleen om te overleven. Omdat het Capitool dat wil.
Ben je dan nog jezelf? In een mediashow waarin het draait om kjikcijfers? Een mediashow waarin een liefdesrelatie onderdeel wordt van je strategie en waarin je afhankelijk bent van je populariteit bij het publiek en dus ook je sponsors.

Het vertoont, zowel nu als toen het boek uitkwam in 2009, veel gelijkenissen met de wereld en de mensen die op bepaalde plekken aan de macht zijn. Het blijft actueel en ik denk dat dat het sterke is aan dit boek en de gehele trilogie. Het is veel meer dan zomaar een fantasieverhaal en dat maakt het steengoed.

Goed, lang genoeg gekletst, ik ga naar deel 2.