Meer dan een uniform

“Aan de buitenkant van een mens zie je niet wat zich aan de binnenkant afspeelt. Niemand loopt met een bordje rond.”

Heel openhartig vertelt Renaldo Ishaak over zijn werk als teamleider bij de Koninklijke Marechaussee en over zijn jeugd waarin o.a. veel geweld voorkwam. In zijn werk maakte hij incidenten mee die op een bepaalde manier en in verschillende mate impact hadden: de Schipholbrand, de aanslag Koninginnedag 2009 en de vliegtuigcrash van Turkish Airlines. Incidenten die ik als gewone nieuwslezende burger ook goed voor de geest kan halen (Schipholbrand minder gezien mijn leeftijd). Koninginnedag vergeet ik niet meer, ik weet nog precies waar ik stond toen ik het hoorde en later toen ik koningin Beatrix ’s middags op tv hoorde zeggen ‘Wat begonnen is als een prachtige dag, is geëindigd in een vreselijk drama wat ons allen diep heeft geschokt.’ Moet je nagaan wat dit kan doen met iemand die binnen het beveiligingsorgaan/in de hulpverleningssector werkt. Zeker als je als eerste of überhaupt zeer dichtbij ter plaatse bent. Ishaak vertelt over de impact die het op hem had en hoe PTSS hem veranderde. Hoe anderen het zagen en merkten en hijzelf (eerst) niet.

Zijn verhaal deed mij ook denken aan de tramaanslag in Utrecht in 2018 waar ik heel erg dicht in de buurt was die dag. Met regelmaat denk ik er aan terug. Bijv. als ik een tram zie. Als ik onprettige mensen op straat zie, loop ik meestal naar de overkant om daar mijn weg te vervolgen. In ruimtes zit ik graag op plekken waar ik iedereen en de deur zie. Onbewust legt je brein meer verbindingen dan je denkt/hoopt/verwacht. Ongetwijfeld zullen velen hier iets van herkennen.

Tijdens het lezen hoopte ik vooral dat het beter zou gaan met Renaldo. Ik gun niemand dat het zo rot gaat en is gegaan, ik gun niemand flashbacks en herbelevingen. Daarbij vind ik het mooi om te lezen hoe je als professional, in welke functie dan ook, anders kunt zijn/denken/werken als het intern minder goed gaat. Dat je gewoon je werk goed kunt blijven doen onder druk, stress en adrenaline. Het uniform als veilige haven, als masker en vooral dat er achter dat uniform ook gewoon een mens zit met gevoel. Een kwetsbaar mens.

Een indrukwekkend, aangrijpend verhaal waarmee Ishaak meer aandacht geeft aan de impact van incidenten bij geüniformeerden en aan PTSS. Het getuigt van moed en lef om je kwetsbaarheid te laten zien, of het nu nodig is of niet. Of er een taboe heerst op mentale gezondheid of niet. De schaamte voorbij. Hij geeft zichzelf en heel veel anderen een stem. Iedereen heeft een stem, geef jezelf en elkaar een stem. Kijk naar elkaar. Praat met elkaar en niet over elkaar.

Aanrader om te lezen.