Tegenbosch weet hoe hij moet schrijven voor jongeren

Jimi heeft altijd in zijn leven al dingen gezien of er zijn hem dingen opgevallen die anderen niet opvielen of zagen. Hij is daarom ook niet verbaasd dat hij als enige een vrouw ziet net buiten de repetitieruimte waar hij heeft gerepeteerd met zijn band. Deze vrouw, Angela, waarschuwt hem voor een trap die hem naar het verleden zal brengen, in een tijd waar hij nog niet zal bestaan. Om terug te kunnen keren, zal hij een persoonlijke opdracht moeten vervullen die hij van te voren nog niet weet. Tijdsbestek? Onbekend. Zijn nieuwsgierigheid wint. Met hulp van zijn eigen vindingrijkheid en anderen komt hij erachter dat hij terecht is gekomen in New York, 10 september 2001. Een dag voor de terroristische aanslagen.

Vlak na een paniekaanval ontmoet hij Mateo en hij blijkt een onverwachte, fijne bondgenoot te worden in zijn opdracht. Al vrij snel wordt het Jimi duidelijk waar hij moet zijn: het World Trace Center. Lukt het hem om zoveel mogelijk mensen te waarschuwen zonder zichzelf verdacht te maken? En is dit zijn persoonlijke opdracht of is dat iets anders? Kan Mateo hem hier bij helpen?
Voor de lezer zal mogelijk al sneller duidelijk zijn dan voor Jimi zelf wat zijn persoonlijke opdracht is, maar dat neemt niets weg van het leesplezier. De zoektocht van Jimi hierin wordt op een mooie en respectvolle manier gebracht, zeker het moment waarop hij tot het besef komt wat daadwerkelijk zijn opdracht is.

Tijdens zijn tijdreis, die behoorlijk realistisch aanvoelt, krijgen we via zijn herinneringen en gedachten een kijkje in zijn leven. Een interessante en goed werkende manier van schrijven om een personage beter te leren kennen. Hij woont bij/met zijn moeder, zijn vader is overleden tijdens de zwangerschap, zijn transitie van vrouw naar man en natuurlijk de belangrijke factor muziek in zijn leven. Niet alleen belangrijke thema’s voor Jimi, maar ook belangrijk omdat deze thema’s het verhaal vormen.

De manier waarop muziek door het verhaal heen verweven is, is op een heel prettige manier gedaan. Het goede eraan is dat de muziek en de gebruikte zinnen/songteksten precies passen in het verhaal bij Jimi en wat hij doet/in welke situatie hij is. Dat lijkt mij de bedoeling in dit verhaal, omdat Jimi leeft voor muziek en hij een opdracht te vervullen heeft aan de hand van aanwijzingen. Zijn aanwijzingen komen regelmatig in de vorm van muziek. De afspeellijst achterin het boek met genoemde nummers is een fijne toevoeging. Je vindt het ook op Spotify, om bijvoorbeeld te kunnen luisteren voor/tijdens/na het lezen.

Ik las opmerkingen van andere lezers dat Jimi’s eerdere naam net iets te vaak voorkomt in het verhaal. Daar kan ik mij ergens iets van voorstellen, aan de andere kant vond ik het persoonlijk niet storend en paste het naar mijn mening in de gesprekken/context wanneer het gebruik werd.

Tegenbosch weet als geen ander hoe hij kan schrijven voor jongeren. Zowel qua prettige, vlotte schrijfstijl met af en toe gebruik van Engelse woorden, maar zeker ook qua (verwerking van) thema’s. En dat allemaal in precies de juiste dosis. Daarbij zijn de genoemde thema’s onderdeel van menig mensenleven en worden deze niet extra uitgelicht, maar op een normale manier verwerkt.
Het einde kan ik uiteraard niet verklappen, daar zal je het boek zelf voor moeten lezen, maar ik was onder de indruk van het in elkaar vallen van alle puzzelstukken. Voor de lezer, maar zeker voor Jimi zelf.

Terechte winnaar van de Jonge Jury en terechte nominatie voor Beste Boek voor Jongeren. Wat mij betreft wint hij deze prijs in de categorie Oorspronkelijk Nederlandstalig. Mogelijk ben ik bevooroordeeld, omdat ik Tegenbosch écht een goed auteur vind.

Deze recensie verscheen voor het eerst op Lezersgoud.nl --> https://lezersgoud.nl/jimi-fender-johnson-buddy-tegenbosch/