Géén aanrader

Voor Hebban ontving ik één van de eerste 350 ongecorrigeerde drukproeven van ‘De bewaring’ in ruil voor een recensie.

Mijn interesse was gewekt omdat het boek werd aangekondigd als literaire debuutroman.

Eerlijk gezegd: met literatuur heeft dit werk in mijn optiek weinig van doen.

Het verhaal op zich zou nog interessant kunnen zijn, ware het niet dat het hier op pagina vier al vrij duidelijk is hoe de vork in de steel zit en dat dan ook exact blijkt te kloppen.

In het naoorlogse Nederland blijft Isabel na het vertrek van haar broers Hendrik en Louis en het overlijden van haar moeder alleen achter in het huis waar het gezin in de oorlog is komen wonen. Haar dagen zijn leeg. En komt af en toe een huishoudster langs en een buurman waar ze niets van moet weten probeert haar het hof te maken. Dan wordt Eva, de zoveelste scharrel van haar oudste broer Louis om onduidelijke redenen bij haar onder gebracht. Vanaf dat moment beginnen er spullen uit het huis te verdwijnen.

Naast een weinig verrassend verhaal, lijdt het boek onder volstrekt ongeloofwaardige karakters en situaties en is het bedroevend slecht geschreven.

Ik geef een voorbeeld:
Hendrik begroette Isabel met een uitgelaten “Hallo daar!” Hij greep haar schouder vast, trok haar het gezelschap in. Eva zat met neergeslagen ogen naast haar, en profil en ondoorgrondelijk.
Het ontbijt duurde kort en Isabel at het aan een ander tafeltje.

Ik probeer het mij voor te stellen, maar krijg hier echt geen beeld bij.

De dialogen zijn al helemaal een verschrikking. Er wordt veel gezucht, geslikt (of zelfs: “ze slikte twee keer achter elkaar” -probeer dat maar eens!) en zinnen worden vaak niet afgemaakt:

“We zijn gekomen om…” begon Louis, maar Eva viel hem in de rede. “Schat, zal ik…?”
Louis bracht haar met een gebaar tot zwijgen, zei: “Nee, nee, alleen…”

“Je weet niet wat het…” Isabels stem klonk vervormd. Ze moest haar zin afbreken, slikken, en toen zei ze: “Ik heb nog nooit… Je weet niet wat het, wat het voor mij betekende, om…”

“Niemand heeft me iets verteld. Ik… ” Ze slikte. Schraapte haar keel, zei: “Ik herinnerde me iets. Ik herinnerde me… toen we er kwamen wonen, in het huis, dat het… dat er allemaal spullen stonden.”

“Ik weet dat jullie twee niet echt… niet meer zo hecht zijn als vroeger. Ik weet dat jij en Hendrik…”
“Nee,” zei ze. “Het gaat prima tussen Louis en mij. We…” Ze ademde gespannen in. We zijn de laatste tijd juist hechter geworden. Ik denk echt….”

Isabel knikte. “Je vindt me zielloos,” zei ze. “Je denkt dat ik niet weet wat…”
“Natuurlijk vind ik je niet…”
“Ik weet het wél. Ik weet wél wat begeren is. Om… Om alleen maar te willen…”

Kortom: Ik vond het lezen van dit boek zonde van mijn tijd en kan het daarom niemand aanraden. Ik geef een halve ster voor de moeite, Hebban rondt dat af naar één.