Herschrijven!

Seringe en Tijn zijn vanaf het moment dat ze elkaar ontmoeten onafscheidelijk. Beide komen zwaar gehavend uit hun kindertijd en beide hebben moeite hun plek in het leven te vinden.
Bij elkaar vinden ze houvast. Nee, ze hebben geen relatie, Tijn is Seringes bedlampje, zonder hem kan ze niet slapen. De dagen worden gevuld met televisie kijken en door de stad lopen, de nachten met drank en drugs. Anderen worden zoveel mogelijk op afstand gehouden. Alleen de papieren Timo mag -even- wat dichterbij komen. Als Seringe toevallig de echte Timo tegen het lijf loopt en hij haar helemaal niet blijkt te kennen, roept dat bij haar de vraag op: voor wie ben ik nou eigenlijk belangrijk? Ze besluit haar moeder nog één keer op te zoeken.

Dit boek bevat absoluut de elementen van een goede roman: een boeiend verhaal (over eenzaam en onveilig opgroeien), interessante personages, relevante thema's (activisme op alle mogelijke gebieden), erg humoristische dialogen en dan ook nog een onverwachte wending.

MAAR... Het is rommelig geschreven en wordt naar het einde te langdradig en uitleggerig. Het boek heeft hierdoor iets van een ruwe, eerste versie, waar nog geen redacteur aan te pas is gekomen.
Daarbij worden veelvuldig woorden gebruikt die eigenlijk niet meer kunnen (wat op zich wel in het verhaal past, maar hier toch echt teveel ongemak oproept) zoals neger, roetmop, spleetoog, mongool enz.

Ik zeg: herschrijven! Er zit zoveel potentie in dit boek dat het echt heel jammer zou zijn om dat niet te doen