Ontroerende vriendschap

Volgens Sarah Moore Fitzgerald hebben mensen verhalen nodig. We worden gebombardeerd met informatie en door het maken van complexe verhalen, kunnen we de wereld beter begrijpen. Daarom schrijft ze zelf, en De appeltaart van hoop is haar tweede roman.  

In De appeltaart van hoop weet Oscar het perfecte recept voor appeltaart. Als iemand zijn appeltaart eet, lijken alle problemen als sneeuw voor de zon te verdwijnen. Dan verdwijnt Oscar zelf plotseling en iedereen denkt dat hij zelfmoord heeft gepleegd. Zijn broertje Stevie en zijn beste vriendin Meg willen dit niet geloven, maar waar is Oscar dan gebleven?  

Oscar en Meg zijn samen opgegroeid en de ramen van hun slaapkamers staan precies tegenover elkaar, waardoor ze altijd met elkaar kunnen kletsen. Dit klinkt een beetje cliché, maar in het geval van Oscar en Meg is dit niet storend: de roman schept een ontroerend beeld van hun vriendschap. Ze zijn altijd samen, totdat Meg met haar ouders naar Nieuw-Zeeland moet verhuizen.  

Meg wil niet, maar uiteindelijk overtuigt Oscar haar met een van zijn geweldige appeltaarten dat ze deze kans niet voorbij moet laten gaan. De vrienden beloven contact te houden en mailen veel, maar het contact loopt steeds stroever als Oscar een nieuw buurmeisje krijgt, Paloma Killealy. Meg wordt jaloers en laat steeds minder van zich weten, terwijl Paloma en Oscar meer met elkaar omgaan. Maar Meg weet niet dat het sociale leven van haar beste vriend steeds slechter wordt en dat hij wordt gepest, totdat ze hoort dat Oscar is verdwenen.  

De roman opent met een herdenkingsdienst voor Oscar, maar omdat je Oscar en Meg nog helemaal niet kent, is dit niet zo ontroerend als het zou kunnen zijn. Je hebt nog geen tijd gehad om sympathie voor de karakters te krijgen en wat een heftige tranentrekker zou kunnen zijn, is hier een verwarrende introductie van karakters en de situatie.  

De vertelsituatie wisselt tussen Oscar en Meg, op het laatste hoofdstuk na: dat is door de ogen van Stevie verteld. Doordat de hoofdstukken van Oscar en Meg niet synchroon lopen, weet je meer over de situatie dan de karakters zelf. De afwisseling schept een mooi beeld van hun vriendschap. De beslissing van Oscar om te verdwijnen en Megs reactie zijn ontroerend en je voelt de onmacht van Meg.  

Het karakter van Paloma krijgt weinig diepgang: ze is vooral een stereotype. Het mooiste meisje van de klas met haar van goudkleurig zijde is stiekem een bitch, en weet alles naar haar hand te zetten. Ze zet Oscar en Meg tegen elkaar op en zorgt ervoor dat Oscar gepest wordt, wat desastreuze gevolgen heeft.  

Het aankaarten van de thema’s pesten en zelfmoord(pogingen) is een dapper voornemen, maar er wordt weinig op ingegaan. Vooral de vriendschap en de hoop van Stevie en Meg dat Oscar terug zal komen zijn de rode draad in De appeltaart van hoop. Ondanks wat clichés is De appeltaart van hoop een ontroerend en mooi boek. Het is de vriendschap tussen Oscar en Meg en de altijd blijvende hoop op zijn terugkeer die vier sterren waard zijn.