Opgegeven

Normaal gesproken ben ik iemand die doorleest tot de laatste letter, want in een paar zinnen kan een opeens een heel ander licht worden geworpen op een verhaal, op personages en plotwendingen. Verandert het lezen van een worsteling naar ademloos bladzijde na bladzijde lezen, al hopende dat het einde nog mijlenver weg is. Dat was echter bij dit boek niet het geval.

De hoofdpersoon lag me ten eerste totaal niet en naarmate het verhaal vorderde merkte ik steeds meer dingen op die me mateloos irriteerden. Zoals haar normen en waarden (of haar gebrek hier van). Haar regelmatig overtollig drankgebruik. Hoe ongeloofwaardig ze op sommige momenten werd neer gezet.

Daarnaast was er gewoon te veel drama in het boek aanwezig. Dit had zeker stukken minder gemogen en zorgde er voor dat het een grote hoax werd. Ok, feelgood romans zijn niet altijd de meest geloofwaardige, maar om te moeten geloven dat dit allemaal in een klein dorp kan afspelen in de loop van een paar weken? Nope, dat gaat er bij mij echt niet in!

Over feelgood gesproken, dat was echter ver te zoeken in dit verhaal. Cockleberry Bay is zeker niet het leuke kleine dorp waar iedereen elkaar helpt en je meteen omarmt dat ik van tevoren had verwacht. Waar je graag zelf een paar dagen wil vertoeven. Nope in plaats daarvan zit het vol verraderlijke adders en gevaarlijke dronkelappen. Ok, er zijn nog wel wat personages die welwillend tegenover onze hoofdpersoon staan, maar helaas zijn deze vooral stereotype en komen ze niet echt uit de verf.

Normaal gesproken is als alles tegenvalt de romantiek voor mij de saving grace. Ook die stelde echter zeer teleur. Er was geen enkel echt zwijmel moment in het boek te vinden. Daar had onze female lead niet echt de persoonlijkheid voor maar was de schrijfstijl ook te vlak en te zakelijk voor.

Conclusie: zelfs skippen (naar het einde) beloofde niet echt beterschap dus ik heb besloten de handdoek in de ring te gooien voordat Rosa me te veel op de zenuwen gaat werken. Dit verhaal is helaas niet voor mij...