Vermakelijk maar voorspelbaar

John Green is 53 keer gedumpt voor hij met zijn vrouw trouwde. Colin, de hoofdpersoon uit zijn boek Negentien keer Katherine, is pas negentien keer gedumpt – en al deze meisjes heetten Katherine.

Colin Singleton is een wonderkind en hij werkt hard om een genie te worden. Hiervoor wacht hij alleen nog op zijn ‘Eureka-moment’, waarna iedereen zal begrijpen hoe bijzonder hij is. Maar nu niet, want Colin is namelijk gedumpt. Zijn ‘Eureka-moment’ zal bewijzen hoe speciaal hij is, en dan zal Katherine hem vast terug willen. Hassan, Colins beste vriend, kan het niet langer aanzien en neemt hem mee op avontuur. Voor ze naar de universiteit gaan zullen ze nog een keer op road trip gaan, maar ze eindigen al snel in een klein plaatsje genaamd Gutshot. Daar krijgen ze een baantje aangeboden en sluiten ze vriendschap met Lindsey en haar moeder Hollis, waardoor ze besluiten om te blijven.

Negentien keer Katherine is een typisch John Green boek: het bevat een road trip en er is een jongen die valt voor een veel cooler meisje. Daarnaast is er volgens goed gebruik een les om te leren voor de hoofdpersoon: in Colins geval dat hij zich niet zo moet laten leiden door de Katherines in het verleden, maar dat hij vooruit moet kijken. De plot is een beetje voorspelbaar: wanneer je begint met lezen realiseer je je al snel dat Colin over Katherine XIX heen zal komen, en dat de road trip en de hulp van zijn vrienden hiervoor cruciaal zijn.

Het (nogal ongeloofwaardige) toeval dat Colin al negentien keer gedumpt is door een meisje met de naam Katherine leidt tot het ontwerpen van een formule waarmee je relaties kan voorspellen. De Theorema is een heel origineel punt van het boek, maar kan ook een struikelblok zijn, want als je niet van wiskunde houdt is het soms even doorzetten. De appendix, die de theorie achter Colins Theorema uitlegt, zorgt ervoor dat het meer dan gewoon ‘een formule’ is, want een dergelijke theorie bleek al vaker onderzocht te zijn.

De stijl van het boek leest gemakkelijk weg: de zinnen zijn kort en het zijn vooral dialogen. De voetnoten die Green gebruikt zijn informatief en soms ook grappig, maar ook een beetje té aanwezig. Na een tijdje is het wel helder dat Colin een wonderkind is en elf talen spreekt, maar hij blijft het duidelijk maken door woorden of zinnen in een andere taal te zetten. Het komt overigens één keer voor dat Colin een Nederlands woord gebruikt in een zin, wanneer hij iemand uitscheldt voor “You paardenlul”. Vooral de voetnoten met de wiskundige uiteenzettingen worden na een tijdje meer een afleiding dan een toevoeging.

Het gebruik van anagrammen is wel erg grappig. Colin heeft een grote hobby: hij maakt anagrammen van alle woorden en zinnen die hij tegenkomt. Dit doet hij bijvoorbeeld met de namen van de negentien Katherines. Dit is een speelse manier van het omgaan met de taal en laat zien dat woorden en zinnen meer kunnen betekenen dan op het eerste oog duidelijk is.

Colin is nogal socially awkward doordat hij is opgegroeid zonder vrienden. Hassan is zijn eerste en enige vriend, maar Colin gedraagt zich niet altijd alsof hij de hulp van Hassan waardeert. Colin is nogal in zichzelf gekeerd en vergeet soms om te kijken naar zijn vrienden. Dit maakt hem een niet erg aangenaam karakter, in tegenstelling tot zijn beste vriend Hassan. Hij is nogal een lolbroek en probeert Colin weer aan het lachen te maken nadat hij weer gedumpt is. Hassan gebruikt zijn humor om iets grappigs te maken van zijn negatieve eigenschappen.

Ook al heeft Negentien keer Katherine een voorspelbare plot, het is leuk leesvoer. De schrijfstijl van John Green leest lekker weg en laat zien dat de toekomst zich niet zal laten voorspellen.