NIET de feelgood die ik verwachte

!Deze recensie bevat spoilers!

Trigger warning: miskraam

Het begon al goed met een mismatchte cover. Want het is echt niet lente/ zomer in het dorpje zoals op de kaft staat. Nee we vallen midden in een heuse sneeuwstorm die het dorp voor verscheidene dagen van de wereld afsluit. Het is gelukkig winter wanneer ik dit lees en ik vond het heerlijk. Als ik dit echter in de zomer had gelezen, had ik me denk ik iets minder makkelijk kunnen verplaatsen in de setting. Het kan zijn dat we nog naar een ander jaargetijde gaan aangezien ik het boek niet heb uitgelezen, maar toen ik het boek op blz. 107 weglegde zaten we nog midden in de sneeuw en was de brug nog niet weggeslagen, dus verwacht van niet.

Ja, ik ben niet verder dan blz. 107 gekomen. De reden? Onze hoofdpersoon. Zij was niet het soort personage waar ik graag over lees. Eigenlijk het meest egoïstische en egocentrische personage waar ik in tijden over heb gelezen en dan tel ik alle slechteriken erbij op.

Felicity is namelijk 8 jaar geleden het dorp en vooral haar ex ontvlucht na haar tweede miskraam. Maar ze heeft gedurende die 8 jaar alleen sporadisch contact gehad met haar moeder en oma. Haar hartsvriendinnen en de rest heeft ze allemaal links laten liggen omdat ze bang was haar ex weer onder ogen te komen. Van hun kant heeft niemand ook echt contact met haar gezocht voor zover ik heb gelezen. Noch heeft ze professionele hulp gezocht om het verlies te verwerken.

Nu komt ze dus na 8 jaar na de dood van haar oma, die ze toen die een paar weken ervoor ziek was met kerst niet eens is op komen zoeken alleen maar omdat ze bang was om haar ex onder ogen te komen. En ze verwacht eigenlijk dat iedereen haar weer in de armen neemt nu ze terug is. Na 8 jaar geen enkel woord, alleen bliksembezoekjes aan haar moeder en oma. Ok, het is een feelgood en er moet toch iets gebeuren om voor drama te zorgen, dus dit kon ik nog enigszins door de vingers zien.

De druppel was echter hoe ze omging met de dochter van haar ex, Fergus. Fergus is verdergegaan en heeft nu een dochter. Wanneer Felicity ontdekt dat zijn moeder ziek is geworden tijdens de sneeuwstorm en niet op zijn dochter kan passen heeft zij het briljante idee, terwijl ze het kind net voor het eerst ontmoet, haar mee te nemen naar het huis van haar moeder en gaan ze daar gezellig poetsen en spelletjes spelen. Ze denkt er niet aan om haar ex te bellen dat één, zijn moeder doodziek is en twéé, haar ex op de hoogte te houden van waar zijn dochter uithangt. Geen wonder dat haar ex vervolgens woedend op haar stoep staat…

Dan komt ze een dag later erachter dat de moeder van het meisje bij de geboorte is gestorven en wil ze toevallig langsgaan bij een vriendin die op het meisje past, zodat ze zich om het “arme moederloze” meisje kan bekommeren. Zonder medeweten van haar ex. Dat was de druppel. Toen had ik genoeg. Wie is ZIJ om dit te bepalen? Dit is TOTAAL niet ok en niet het verhaal wat ik verder wil lezen.

Ik heb nog wat reviews afgestruind om te kijken of ze zich misschien verbeterd, maar het wordt blijkbaar alleen maar erger. Wat ik niet had gedacht dat dit kon. Zo jammer dit, want de schrijfstijl en de setting in het dorpje waren precies mijn ding. Enfin, frustratie heb ik van me afgeschreven en het is tijd om Felicity te vergeten en me in een ander verhaal te gaan verdiepen.