Vertrouwd decor, nieuw verhaal

Celaena Sardothien is achttien jaar oud als haar beruchtheid zijn tol eist. Je kunt immers niet de bekendste sluipmoordenaar van het land zijn en daar mee wegkomen. Maar na een jaar zwoegen in de mijnen biedt de koning, de machtigste man ter wereld, een uitweg: ze kan meedoen aan een toernooi, drieëntwintig andere gegadigden verslaan en zijn kampioen worden. Ondanks dat Celaena niet bijster veel zin heeft om het knechtje te worden van de man die duizenden mensen heeft vermoord, ziet ze weinig andere opties. Maar gedurende de maanden van training en beproevingen duiken steeds meer vragen, raadsels en queesten op. Er is liefde in het spel, er waait magie door het kasteel, niemand lijkt echt te zeggen wat hij bedoelt, en als klap op de vuurpijl worden de andere deelnemers een voor een op afschuwelijke wijze vermoord. En dat alles terwijl Celaena eigenlijk alleen maar vrij wil zijn.  

De vergelijkingen die je voor jezelf maakt met De Hongerspelen als je de grove lijn van De Glazen Troon (Throne of Glass, 2012) leest, daar ontkom je niet aan. Het concept van een gewelddadige, met politieke spelletjes geladen afvalrace (ofwel toernooi ofwel spelen) waarin een achttienjarige against all odds hoge ogen gooit, vormt weliswaar de grootste, maar ook de enige overeenkomst. En toegegeven: in De Glazen Troon werkt het heel erg goed. Als doorlopende lijn in het verhaal is het makkelijk te volgen. En het ultieme, uiteindelijke doel van onze hoofdpersoon is ook meteen gesteld: levend en wel wegkomen uit de hel die dit toernooi haar biedt. Schrijfster Sarah J. Maas (1986) debuteerde een aantal jaar geleden met dit verhaal op FictionPress en het is goed te begrijpen waarom het op de bestsellerlijsten terecht kwam.  

Sommige aspecten zijn ronduit cliché: zowel de prins als de gardekapitein zijn knappe jongemannen, met trauma’s waar je u tegen zegt maar die toch dapper en rechtvaardig zijn. En natuurlijk wordt Celaena op hen beiden verliefd. Een middeleeuws land met jonkvrouwen en ridders en kastelen dat overwoekerd wordt door oorlog, en deze oorlog neemt een verrassende wending. De meisjes maken zich net iets teveel druk om jurken en aandacht. Zeker dit laatste past eigenlijk niet, en daarbij, we kennen het. Maar opmerkelijk genoeg maakt dat helemaal niet uit. Sterker nog, de lay-out mag dan wel eenvoudig en bekend zijn, het is wel een van de meest secure en solide lay-outs die je maar tegenkomen kunt. Geen enkel foutje te bekennen in de basis. Dat maakt dat er heel goed extra elementen toe kunnen worden gevoegd zonder dat er verwarring ontstaat. In alles is te merken dat elk aspect van deze wereld en van het verhaal dat we volgen, tot in de puntjes is uitgewerkt. Er is geen sprake van toevalligheden. Alles klopt. Je kunt vertrouwen op de expertise van de auteur en zoals elke lezer zal beamen: dat is een heerlijk gevoel. Zeker voor zo’n jonge, nog niet vastgepinde schrijfster is dit zeker een applausje waard.  

Ondanks dat het even duurt voor de meer interessantere verhaallijnen worden toegevoegd – tot over de helft van het boek, de expositie neemt geruime tijd in beslag – kabbelt het verhaal op aangenaam tempo voort. Soms iets te aangenaam, soms iets te zoetjes, maar dat is iets wat je Maas ruimschoots vergeeft. En wellicht zijn de clichés hier en daar ook wel leuk. Die kleine ongeloofwaardigheden voegen zeker een gevoel van humor toe, iets wat hoofdpersoon Celaena ook niet ontbreekt. Wat wil je ook van een koele sluipmoordenares? Ze is een vrolijk meisje (maar beslist géén meisje-meisje en beslist wél een sterk vrouwelijk rolmodel) dat zich om de pagina opgewekt afvraagt of ze zal ontsnappen en of ze de man die ze aantrekkelijk vindt zal neersteken. Later begint ze echter steeds meer te twijfelen, zowel aan haar beroep als sluipmoordenaar als aan de geheimen uit haar jeugd. Iets wat ze eigenlijk niet aan zichzelf wil toegeven. Biedt De Glazen Troon dan toch meer verrassingen dan je op eerste oog zou zeggen? Ja. Er ligt zeker een aantal verrassende plotwendingen op de loer. Welke precies? Ga het lezen, en laat je honger aanwakkeren, want de eerste avonturen van Celaena smaken zeker naar meer.