Een stijgende lijn

Het vergeten koninkrijk is het eerste deel uit de serie De Boeken van Terra Fabula, waar auteur Peter DeWillis in 2015 mee debuteerde bij uitgeverij Zilverbron. Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Het vergeten koninkrijk begint met een citaat van een personage, de biografie van de auteur, en een voorwoord van de auteur. Voor een jeugdboek voor 10-14+ lijkt dit misschien gewaagd, maar het is allemaal onderdeel van DeWillis’ introductie in de wereld die zich op deze pagina’s ontvouwt. De biografie maakt duidelijk dat hij een erfgenaam is van een fantastisch koninkrijk, en het voorwoord waarschuwt je voor vreemde families. Op een Walter Moers-achtige manier wordt verantwoord wat een fantasieverhaal doet in onze fantasieloze wereld, en zo integreert DeWillis zijn pseudoniem in zowel Terra Fabula als moeder aarde.

De zorgvuldige introducties zijn ook wel nodig, want zowel de lezer als hoofdpersonages William en Martha worden met zorg en mate in de wereld Terra Fabula ingewijd. De twaalfjarige tweeling, kinderen van avontuurlijke ontdekkingsreizigers, in Londen 1897, weten niet wat hen overkomt: hun ouders raken vermist, en zij worden ondergebracht bij twee vreemde ‘tantes’ die ze hun leven nooit hebben gezien. Van de een op de andere dag ligt hun leven overhoop. Het blijkt geen toeval dat hun ouders’ laatste reis een mysterie was en dat hun tantes twee heksen blijken te zijn. Martha en William zijn de voorouders van DeWillis en deze familie vormt het koninklijk huis van Terra Fabula.

DeWillis bouwt zijn wereld en het verhaal binnen die wereld op ‘tropes’: beelden en concepten die we snel herkennen binnen verhalen en situaties. De beginnende fantasyschrijver kopieert tropes misschien in grote hapklare brokken. Hele werelden die lijken op Midden-Aarde of een algemene strijd tussen goed en kwaad, bijvoorbeeld. DeWillis doet dat net even anders: Het vergeten koninkrijk is een verzameling van kleine bouwsteentjes, die hij juist op een nieuwe manier in elkaar probeert te zetten. Soms lukt dat niet, soms ook wel. Soms lijkt het een samenraapsel van ideeën waarvan je denkt: wat cliché, dat ken ik ook uit dat sprookje, of die film, of die boekenserie. Pratende woudreuzen, algemene magie, kinderen die na de mysterieuze dood van hun ouders naar onbekende familieleden worden gestuurd… Zeker in de eerste helft van het boek is dit net iets te vaak het geval. Het helpt daarbij ook niet dat DeWillis vaak de behoefte voelt om rode rozen rood te kleuren: hij legt veel subtekst in beschrijvingen nog een keertje extra uit. Het narratief van het boek sluit aan op de 10-14+ doelgroep, en DeWillis mag er meer vertrouwen in hebben dat deze lezer de geheimzinnige aanwijzingen wel oppikt.

Maar hoe verder het verhaal vordert, hoe meer je de ontwikkeling van zowel verhaal als schrijver ziet. Er wordt minder uitgelegd, het verhaal komt meer op gang, en het narratief begint op een meer vanzelfsprekende wijze voort te rollen. Dit is ook waar herkenbare tropes steeds vaker op een creatieve en originele manier worden ingevuld. En soms ontstaan er parels van situaties, personages, locaties, en beschrijvingen. Hoe magischer en fantastischer de omgeving van Martha en William wordt, hoe meer pareltjes er tevoorschijn worden ‘getoverd’, en dat is heel aangenaam om te lezen.

Het blijft duidelijk dat Het vergeten koninkrijk DeWillis’ debuutroman is: de taal blijft hier en daar wat spreektaalachtig, en je zou kunnen zeggen dat er net iets teveel figuratiepersonages met naam en toenaam worden opgevoerd. Over het algemeen lijkt Het vergeten koninkrijk te fungeren als een eerste fundament in een langere serie: de wereld wordt uitgebreid geïntroduceerd en dat vergt veel expositie. Hierdoor is het lastiger om verhaalelementen uit het begin tot een volle cirkel te laten komen aan het einde, maar hinderlijk is dit niet. Het is ergens ook juist wel fijn om dit pad van a tot z met de personages te bewandelen, en de auteur te vertrouwen dat alle opgezette plotelementen inderdaad allemaal worden ingelost, zo dan niet in een volgend deel.

Enfin, de meeste van deze bezwaren zijn misschien zelfs wel teveel gericht op een volwassen lezer. Voor de jonge lezer bieden de herkenbare beelden en de overvloed aan elementen wellicht juist de onderdompeling in deze rijke fantasiewereld die DeWillis wil creëren. In dat geval voelt Het vergeten koninkrijk aan als een heerlijk warm bad met een verrassende waterval aan het slot.