Verlies, verliefdheid en vooroordelen

Brieven aan de duisternis van Brigid Kemmerer blaast je volledig van je sokken: met kippenvel vanaf de eerste pagina is het duidelijk dat deze YA-roman je gaat raken. Juliets moeder is overleden bij een auto-ongeluk terwijl ze onderweg naar huis was van haar werk als oorlogsfotograaf. De handgeschreven brief die Juliet op het graf van haar moeder achterlaat gaat over verlies, en je voelt haar pijn tot in je botten.  

Dus nu schrijft Juliet brieven aan haar moeder – net zo als wanneer ze op reis was – en laat deze brieven achter op haar graf. Declan vindt de brieven en besluit terug te schrijven, waarna er een bijzondere briefwisseling ontstaat. Maar zoals Juliets vriendin Rowan al aangeeft: het contact naar aanleiding van brieven op het kerkhof kan twee kanten op: is het vreselijk romantisch of doodeng?  

De briefwisseling breidt zich al snel uit naar het moderne tijdperk: ze gaan e-mailen en appen. Onder een alias vertellen ze elkaar hun diepste geheimen, maar ze zitten wel op dezelfde middelbare school. Hun ontmoetingen op school staan in schril contrast met de briefwisseling: heftige uitbarstingen versus zorgvuldig geformuleerde gevoelens op papier. Als lezer voel je meteen dat dit niet lang goed kan gaan, ze moeten er wel achter komen wie de ander is. Wanneer Declan erachter komt dat Juliet het meisje is waarmee hij mailt, ontstaat er een innerlijke struggle. Je voelt dat dit fout zal gaan en tot een botsing zal leiden, maar je begrijpt ook heel goed waarom Declan niet durft toe te geven dat hij de berichten stuurt.  

Verlies is belangrijk voor Juliet en Declan, verlies is hetgeen dat ze bindt. Ze hebben beiden een familielid verloren en blijven achter met verdriet en schuldgevoel. Maar in hun brieven helpen ze elkaar om hiermee om te gaan.    

Na de dood van haar moeder stopt Juliet met fotograferen, ze is bang dat ze nooit zo goed kan zijn als haar moeder. Een foto zegt meer dan duizend woorden, maar er is ook veel wat een foto je niet kan vertellen, aldus Kemmerer. Dit geldt niet alleen voor oorlogsfotografie, maar ook voor de alledaagse dingen. Denk aan het perfecte plaatje op Instagram – en dan vooral aan alles wat je níet op die foto ziet. There is more than meets the eye, en Juliet en Declan leren door hun briefwisseling ook verder te kijken dan hun neus lang is.  

Het hebben van vooroordelen is een belangrijk thema in Brieven aan de duisternis. Declan heeft een slechte reputatie en veel leerlingen op school zijn bang voor hem. Juliet is een ‘prinsesje’, aldus Declan. Maar in hun brieven kunnen ze zichzelf zijn zonder alle vooroordelen. Brieven aan de duisternis geeft hierdoor een mooie boodschap mee aan haar lezers: veroordeel iemand niet meteen.    

De hoofdstukken in Brieven aan de duisternis zijn afwisselend verteld uit het perspectief van Juliet en Declan. Bij iedere briefwisseling switcht het perspectief, waardoor beide karakters goed uitgelicht worden. Ze stellen zich open voor elkaar en langzaam voel je de verliefdheid door de regels heen.

Beide karakters hebben een sterke achtergrond met elk hun eigen problemen, maar ook de bijfiguren krijgen hun eigen verhaal. Bijvoorbeeld mevrouw Hillard, Declan’s docent Engels, die met behulp van poëzie van Lord Byron en Ernest Henley probeert Declan uit zijn schulp te laten kruipen. Ook Rev, de beste vriend van Declan, blijkt een klein personage met een grote impact op het verhaal te zijn.    

Brieven aan de duisternis trekt je het verhaal van Juliet en Declan in en een rollercoaster aan gevoelens passeert de revue. De anonieme briefwisseling is vreselijk romantisch, want Juliet en Declan leren elkaar kennen op een manier die anders niet mogelijk was. Maar het is ook doodeng, want Juliet en Declan vertellen elkaar hun diepste geheimen. Bij elkaar gebracht door een verlies weten ze de vooroordelen te overwinnen tot hun verliefdheid het enige is wat telt.