Van fangirl tot freak

Had jij ook een poster van de Backstreet Boys boven je bed hangen? Heb je alle cd’s van One Direction of kan je alle nummers van 5 Seconds of Summer meezingen? Dan kan je je vast vinden in de hoofdpersoon van Goldy Moldavsky’s Kill the Boy Band. Zij is fan van The Ruperts. Maar ze is niet zomaar fan:  

“Ik hield echt van The Ruperts, honderd keer meer dan van vanille-ijs in de zomer, positieve reacties op mijn fanfics of een goede jaren-tachtigfilm ontdekken die ik nog niet ken”.  

Moldavsky duikt in de wereld van boybands, fangirls en fanfiction in Kill the Boy Band. Vier jonge meiden zijn fan van The Ruperts, en hebben een plan bedacht om ze te ontmoeten. Ze boeken een hotelkamer in het hotel waar de jongens verblijven in de hoop ze tegen te komen, maar dit loopt allemaal wat anders. Ze ontvoeren per ongeluk een van de jongens van de boyband en dit loopt volledig uit de hand.  

De plot is een soort droom (of nachtmerrie) van iedere fangirl: boek een kamer in het hotel waar je idool verblijft om ze zo te ontmoeten. Maar waar de fangirls niet op rekenen is hun vriendin Apple, die per ongeluk een van de jongens van de boyband – Rupert Piermont – vloert en hem in paniek meeneemt naar hun kamer. Zeer onwaarschijnlijk, maar het zorgt wel voor een interessante plot.  

Eerst genieten ze met volle teugen: ze bekijken alle privéfoto’s op Ruperts telefoon en gebruiken zijn sleutel om in de kamer van de jongens te kijken. Dit zijn handelingen die normaal véél te ver gaan, maar de personages in Kill the Boy Band zien dit niet in – het is allemaal een onschuldig grapje. De plot is zo over de top dat het bizar is om te lezen en de lijn tussen fan en freak wordt steeds dunner.  

Moldavsky weet de fangirls goed neer te zetten. Het uren voor een deur posten voor kaartjes van de show, achter de dranghekken kijken naar de leden (hopend op een handtekening), spijbelen van school om ze in het echt te zien, het schrijven van fanfictie: alles komt voorbij in Kill the Boy Band. “Boybands stalken was serious business” zegt het hoofdpersonage.  

Het hoofdpersonage uit Kill the Boy Band blijft het hele boek naamloos. Ze stelt zich voor met aliassen – voornamelijk namen van fictionele karakters uit jaren-tachtigfilms. Alles en iedereen wordt met naam genoemd, behalve zijzelf. Dat maakt haar interessant. Ze is niet zo dapper als er verwacht wordt; veel contemporary YA-karakters hebben toch een soort ‘heldenrol’, maar Goldavsky doet niet mee met deze trend.  

De naamloosheid van het karakter draagt ook bij aan de thematiek van Kill the Boyband. Het hoofdpersonage wordt beschermd door de anonimiteit van het internet – de plaats waar de fangirls samenkomen. Ironisch genoeg, want het internet maakt het juist voor de objecten van de fangirls – in dit geval The Ruperts – steeds moeilijker om normaal te functioneren in de samenleving. Het internet is waar de fangirls hun fanfictie schrijven en de twitteraccounts van de jongens volgen, om ze vervolgens te kunnen stalken.  

Met Kill the Boy Band zet Moldavsky een hilarisch, bizar verhaal neer over de wereld van de fangirls. Maar het verhaal loopt – net zoals de plot – uit de hand, waardoor het eerder bizar dan grappig is. Desondanks schetst ze een scherp beeld van de moderne fangirls – “fandom is een gecompliceerde cultuur” – en Moldavsky weet deze cultuur te ontrafelen.