Inspirerend voor de ambitieuze vrouw

Nice girls don’t get the corner office van Lois P. Frankel werd al in 2005 voor het eerst gepubliceerd. Onlangs bracht uitgeverij Boekerij de herziene Nederlandse vertaling uit in een mooie hardcover editie. Dit boek staat vol adviezen om te groeien in je werk voor de ambitieuze vrouw door de veelgemaakte fouten aan te pakken.

Maar was een herziene editie anno 2018 nou écht nodig? Zeker wel, aldus Frankel. De inleiding laat kort maar duidelijk zien waarom vrouwen nog hulp kunnen gebruiken om in de ‘corner office’ terecht te komen. De feiten liegen er niet om: wereldwijd heeft slechts 8 procent van de bedrijven een vrouw aan de top, en maar twintig landen hebben een vrouw als staatshoofd. Ook zijn de tijden veranderd, vooral de hoofdstukken over social media konden een update gebruiken door de nieuwe ontwikkelingen in het veld.

Het belangrijkste advies van Frankel is dat vrouwen zich vaak als meisjes blijven gedragen, en dit zouden ze niet moeten doen. Frankel geeft aan dat dit komt door onze opvoeding, waarin vrouwen vaak gebaat waren met meisjesachtig gedrag. De levendige voorbeelden in Nice girls don’t get the corner office laten zien wanneer dit het geval is, en waarom dit niet de beste manier is om promotie te krijgen.

Nice girls don’t get the corner office begint met een self-assessment opdracht. Hierdoor word je als lezer meteen aan het werk gezet, en gewezen op je eigen zwakke en sterke punten. Hierdoor kan je het boek op meerdere manieren lezen: gewoon lineair, maar het is ook mogelijk om je vooral te concentreren op de hoofdstukken waarin jouw zwakke punten naar voren komen. Hierdoor is het boek meteen te gebruiken als leermiddel.

Het boek heeft een duidelijke opbouw. De statements in de self-assessment opdracht komen allemaal terug in het boek, waar ze zijn onderverdeeld in thema’s zoals ‘hoe je jezelf op de markt brengt’ en ‘hoe je er uit ziet’. Ieder hoofdstuk bespreekt een fout, al dan niet met een voorbeeld, en geeft daarna coachingtips hoe je het in het vervolg anders kan aanpakken. Dit wordt meestal in één à twee pagina’s gedaan, waardoor er niet diep wordt ingegaan op de problemen. Wel verwijst Frankel regelmatig naar andere boeken om dieper op bepaalde problemen in te gaan.

Veel tips zijn erg nuttig, zoals het definiëren van jezelf, of het effectieve gebruik van social media. Andere tips zijn wat eenzijdig en oppervlakkig, voornamelijk in het hoofdstuk ‘hoe je er uit ziet’. Volgens Frankel mogen tatoeages en piercings niet zichtbaar zijn, maar tegenwoordig zijn er steeds meer werkgevers die hier flexibeler over denken. Ook geeft ze als tip dat je de juiste make-up moet dragen, en dat houdt in dat je wel make-up moet dragen. Maar in hoeverre draagt die lik mascara bij aan je carrière? Of over fout haar geeft ze aan dat “De meest voorkomende fout is dat vrouwen te lang haar hebben”. Hier zou Frankel minder oppervlakkig over mogen zijn, en meer de individuele keuzes van vrouwen over hun eigen lichaam kunnen aanmoedigen.

Toch zijn tips over het uiterlijk niet zonder reden: in Nice girls don’t get the corner office wordt aangegeven dat je geloofwaardigheid voor 55 procent bepaald wordt door hoe je eruitziet. Hoe je klinkt is verantwoordelijk door de volgende 38 procent, en maar 7 procent wordt bepaald door wat je zegt. De tips voor hoe je er uit ziet zijn dus niet nutteloos, maar zouden beter geformuleerd kunnen worden.

Al met al is Nice girls don’t get the corner office een interessant boek voor de ambitieuze jonge vrouw. De meeste vrouwen zullen fouten tegenkomen die ze zelf ook maken, of ooit gemaakt hebben. De herkenbaarheid in combinatie met de praktische tips zorgen ervoor dat het boek zeker kan bijdragen aan een boost van je carrière, en hopelijk leiden tot die corner office.