Gebrek aan tempo

Na het eerste deel in de YA-fantasyserie van Sebastien de Castell, Vogelvrij, is Kellen zijn bevolking ontvlucht, en in het vervolg Schaduwzwart komt hij tot de conclusie dat hij nog slechter is in overleven als vogelvrijverklaarde dan als magiër. In het eerste deel werd duidelijk dat Kellen zonder zijn magie niet zijn leven kon blijven leiden, en hij is de wijde wereld in getrokken. Maar dit klinkt leuker en spannender dan het is, want Kellen is het niet gewend om op deze manier te leven…  

Dan ontmoet hij een geblinddoekt meisje dat niet blind is. Een mysterie ontrafelt zich, want het meisje Seneira heeft geheimen. Kellen wordt erbij betrokken, en moet de magiër vinden die verantwoordelijk is voor de slachtoffers van het schaduwzwart. Maar dit gaat niet zonder slag of stoot.  

Kellen is ook in Schaduwzwart geen sympathiek personage, hij komt nog steeds voornamelijk over als een verwend jochie. Hij is gefrustreerd omdat hij niet leert wat hij wil leren en hij heeft constant het idee dat zijn medereizigers hem tegenwerken. Kellen is koppig, gefrustreerd en voelt zich onbegrepen. Pas tegen het einde van het boek begint zijn karakter zich te ontwikkelen en lijkt Kellen zich ook voor anderen te willen inzetten in plaats van alleen aan zichzelf te denken. Desondanks is het geen fijn personage. Kellen leert veel over de paden van de Argosi, maar weet niet goed welk pad hij zelf volgt. Zijn onzekerheid en onbeholpen houding zorgen voor veel ongemakkelijke situaties. 

Reichis de eekhoornkat is wel een personage met humor. Hij levert een grote bijdrage aan het boek, voornamelijk door zijn ondoordachte acties en bedreigingen. Het is een grappig gegeven om voor je te zien hoe een zogenaamde eekhoornkat andere mensen en dieren – zelfs een krokodil – besteelt en bedreigt. Want wanneer zijn eekhoorns eigenlijk een bedreiging? Vooral wanneer Reichis roze kleurt omdat hij begint te blozen, is het beest eerder lachwekkend dan een dreiging.    

Meer dan Vogelvrij heeft Schaduwzwart het gevoel van een Western. Dwalend door de wildernis, van stad naar stad en per paard zoeken Kellen en zijn gezelschap hun weg. Maar ook de nederzettingen mijden ze, tot ongenoegen van Kellen die moeite heeft met het gebrek aan luxe. Uiteindelijk belanden ze bij ‘de Academie’, een grote school voor kinderen van alle stammen, midden in de ‘Zeven Zanden’.  

Heel spannend is Schaduwzwart niet, en het verteltempo ligt erg laag. Veel hoofdstukken staan vol magische termen die nogmaals uitgelegd worden, en De Castell lijkt nog niet klaar te zijn met de worldbuilding die in deel een al centraal stond. Dit zorgt ervoor dat het lang duurt voordat Schaduwzwart op stoom komt. Pas tegen het einde van het boek ontvouwen de gebeurtenissen zich en wordt de lezer geboeid om te blijven lezen.  

Romantiek is een van de thema’s van Schaduwzwart en speelt een grotere rol in dit deel. Ondanks Kellens gebrek aan ervaring: “De aanwezigheid van een vrouwspersoon van mijn leeftijd, en vooral mijn onbeholpenheid als zij in de buurt was, was een onuitputtelijke bron van vermaak voor de eekhoornkat.” Kellen krijgt regelmatig romantisch advies van de eekhoornkat, maar leert ondertussen wel dat de liefde blind maakt en dat het belangrijk is om je eigen pad te volgen.  

De plot van Schaduwzwart is goed opgezet, maar het tempo ligt heel laag. Dit en het gebrek aan een herkenbare, sympathieke hoofdpersoon maken Schaduwzwart een worsteling om doorheen te komen. Gelukkig zijn de bijfiguren wel amusant, de thematiek interessant en worden de intriges in het tweede deel van het boek aantrekkelijker.