Prachtig omslag met teleurstellende inhoud

Drie jaar nadat haar zus Margaret op mysterieuze wijze verdween van de New York Ballet Academy, begint Vanessa Adler aan het eerste jaar van dezelfde opleiding. Ze is niet dol op ballet; haar doel is om Margaret te vinden en erachter te komen wat er met haar is gebeurd. Al snel eist de opleiding echter al haar tijd op; ze krijg de hoofdrol in De Vuurvogel en trekt de aandacht van dansers Zep en Justin. Maar al snel blijkt dat op de academie niets is wat het lijkt.  

Dans van Schaduwen is het debuut van Yelena Black, dat geïnspireerd is op haar liefde voor ballet. Ze is nooit professioneel danseres geweest, maar is er wel vanaf jonge leeftijd mee bezig. Die passie combineert ze met het paranormale in dit eerste deel van een serie rond Vanessa Adler.   Het idee, een soort Black Swan gecombineerd met demonen en duistere krachten, heeft zeker potentie. De juiste ballerina die de juiste dans perfect uitvoert kan de grenzen breken die tussen twee werelden bestaan. Helaas wordt de potentie niet waargemaakt en is het boek niet half zo spannend als het had kunnen zijn.  

De grootste problemen zitten in de personages en de gaten in de plot. De personages missen dimensie, waardoor ze allemaal op elkaar lijken en moeilijk uit elkaar te houden zijn. Vanessa en haar groep vriendinnen zijn allemaal naïeve tieners die vooral bezig zijn met zichzelf, en erg oppervlakkig overkomen. Als lezer is het moeilijk om je met de personages te identificeren en de domme beslissingen en vlakke persoonlijkheid laten de lezer meer dan een keer met de ogen rollen.  

Al snel ontstaat er een driehoeksverhouding tussen Vanessa, Zeppelin en Justin, waar alle chemie in ontbreekt. Al na een enkele oogopslag en zonder ook maar een gesprek gevoerd te hebben, is Vanessa dolverliefd op Zep. Na een date lijkt hij echter alle interesse in haar verloren te hebben en negeert hij haar het grootste gedeelte van het boek. Vanessa lijkt niet door te hebben dat hij haar aan het lijntje houdt. Dan is er nog Justin, waar ze aan het einde van het boek plotseling gevoelens voor blijkt te hebben, direct nadat Zep uit het oog is.  

Naast de gebreken die de personages vertonen, zitten er gaten in de plot die lastig te negeren zijn en storend voor de lezer zijn. De enige reden dat Vanessa naar de balletacademie gaat is om erachter te komen wat er met haar zus gebeurd is, maar eenmaal in New York is ze vooral wanhopig bezig met het analyseren van het doen en laten van Zeppelin, en lijkt ze haar zus vergeten te zijn.  

In de proloog wordt al gehint naar het bovennatuurlijke, als danseres Chloë opgaat in as. De lezer weet hierdoor al dat het niet om een gewone balletacademie gaat, en weet hierdoor al meer dan de hoofdpersoon. Vanessa loopt in het boek achter feiten aan die de lezer al weet of geraden heeft, wat alle potentiële spanning tegenwerkt.  

Daarnaast is er nog het probleem rond de verdwijningen. Al jarenlang verdwijnt ballerina na ballerina op spoorloze wijze van de academie, een van de meest prestigieuze in het land. Niemand, ook de politie, lijkt hier vraagtekens bij te zetten of doet onderzoek naar de NYBA. Dat een vijftienjarig meisje in haar les journalistiek als enige een verband tussen de verdwijningen legt, is wel heel ongeloofwaardig.  

Door de combinatie van oppervlakkige personages en gaten in de plot doet het boek vlak aan en mist het emotie en spanning. Het lukt niet om de lezer te grijpen.