Teleurstellende afsluiter van 'De vijfde golf'

In het derde deel en laatste deel van de reeks rond ‘De vijfde golf’ van Rick Yancey bezegelen Cassie, Evan, Zombie, Pepper en Sam het lot van de aarde. De Anderen doen er alles aan om het menselijk ras uit te roeien, en de overlevenden zullen er alles aan moeten doen om dit te voorkomen.  

Vol spanning werd er gewacht op dit derde deel, dat een hoop vragen zou moeten beantwoorden die in de eerste twee delen naar voren kwamen. De lezer wordt echter teleurgesteld achtergelaten. Het eerste deel van de serie was sterk en origineel. Het tweede deel miste wat van het tempo dat het eerste boek wel bevat. Maar dit laatste deel is een compleet ander boek dan de vorige delen, en het is een raadsel wat er met dit deel gebeurd is.  

Het grootste probleem van De laatste ster is de onduidelijke plot, waardoor het een worsteling is om erdoorheen te komen. Door de schrijfstijl en het constant verwisselen van perspectief tussen personages lijkt er geen lijn in te zitten, en is het moeilijk te onthouden wat er precies in het boek gebeurt. Enkele actiescènes zijn memorabel, maar de rest van het boek is makkelijk te vergeten. Ook is het aan te raden de eerdere delen te herlezen voordat er aan dit deel begonnen wordt; in het boek wordt regelmatig gerefereerd naar zaken uit de vorige delen, zonder verdere uitleg of een kleine terugblik. Waar de delen van series als Harry Potter makkelijk los van elkaar gelezen kunnen worden, is dit bij deze serie niet aan te raden.  

Sommige van de personages zijn zo veranderd dat ze onherkenbaar zijn. Cassie was aan het begin van de serie een sarcastische en stoere heldin die de strijd met de Anderen aangaat om haar broertje terug te vinden. Deze Cassie loopt over van de emoties, en haar stemming kan van het ene op het andere moment omslaan. Ze lijkt zich vooral bezig te houden met haar crush op Evan, in plaats van met de aliens die druk bezig zijn met het uitroeien van de mensheid. Sam gedraagt zich als een verwende kleuter die geen enkel probleem lijkt te hebben met het opblazen van bommen en weinig om zijn grote zus lijkt te geven. Evan schittert in afwezigheid, afgezien van een scene die gedenkwaardig is vanwege de gênante beschrijving:  

Mijn handen dwaalden over zijn lichaam, een onontdekt landschap, dat ik voortaan Evanland zal noemen. Heuvels en dalen, woestijnvlakten en nauwe bosvalleien, het landschap gemarkeerd door littekens van de strijd, met kriskras eroverheen breuklijnen en onverwachte vergezichten. Ik ben Cassie de Conquistador: hoe meer terrein ik verover, hoe meer ik wil hebben.

De lezer die hoopt op een spetterend laatste deel dat zich kan meten met de eerdere boeken wordt teleurgesteld. Het boek beantwoordt wel enkele van de vragen die eerder worden opgeroepen, maar dit weegt niet op tegen het gebrek aan plot, de onherkenbare personages en het voorspelbare einde. Het lukt Rick Yancey niet om dezelfde originele, spannende en huiveringwekkende beelden op te roepen die het begin van de serie zo interessant maakt.