Recensie: Bloedhond - Christopher Krovatin

Als Amy een achtergelaten hond langs de kant van de weg ziet, vraagt ze haar vader om de auto meteen te stoppen. Ze probeert haar ouders ervan te overtuigen om hem tijdelijk in huis te nemen.
Maar zodra Rover het huis betreedt, gebeuren er vreemde dingen: voorwerpen bewegen, lichten flikkeren en er ontstaan rare ongelukken. Al gauw wordt duidelijk dat Rover niet zomaar een hond is, maar Amy's ergste nachtmerrie. Hij is kwaadaardig... Kan Amy ooit nog van hem af komen?

'Het was alsof ze in een droom zat, een vreselijke nachtmerrie vol bloed en horror en...'

Voor wie het nog niet weet: ik ben dol op griezelen. Het gevoel van adrenaline wat ervoor zorgt dat mijn hart nét iets sneller pompt en waardoor het bloed door mijn aderen raast. I love it. Dat is al zo sinds mijn jeugd en ik denk dat het altijd zo zal zijn. En precies dáárom ben ik zo enthousiast over de Horrorland-serie! Het zorgt ervoor dat ik weer heerlijk kan griezelen. Het maakt mij blij, blij dat de jeugd van nu óók weer fijn kan griezelen.

'Bloedhond' werd geschreven door Christopher Krovatin. Hij schreef eerder 'Duisternis'. Een verhaal met een paranormaal tintje. Een boek dat mij deed denken aan The X-Files.

In 'Bloedhond' volgen we Amy. Tijdens een autorit vanaf het strand naar huis ontdekt ze Rover en je voelt meteen dat er iets niet helemaal in de haak is. Er hangt iets mysterieus en onheilspellends in de lucht waar je net niet je vinger op kunt leggen. Maar je weet dat het niet iets goeds is...

Het verhaal leest soepel. Christopher is vlot in de pen en weet alles beeldend te omschrijven. Daarnaast zorgen de korte hoofdstukken ervoor dat je dit boek in sneltreinvaart uit hebt.

Het verhaal is spannend. Maar ik vond het jammer dat de personages nauwelijks uitgewerkt werden. Het was vooral het mysterie rondom Rover wat het podium kreeg. Wat niet storend was, maar ik had graag Amy beter willen leren kennen. Ook bleef ik met een aantal vragen achter.

Desondanks heeft dit verhaal álle elementen om te kunnen griezelen. Het is spannend, mysterieus en heeft ook dat paranormale tintje. Het paranormale tintje waardoor ik nu toch wel anders naar honden kijk. ***