Recensie: Death-Cast 2 - De eerste die op het einde doodgaat - Adam Silvera

Orion Pagan wacht al jaren op iemand die hem gaat vertellen dat hij dood zal gaan aan zijn hartprobleem. Maar nu hij zich heeft aangemeld bij Death-Cast, de organisatie die mensen belt op de dag dat ze zullen sterven, voelt hij dat hij eindelijk kan beginnen met leven.

Valentino Prince heeft een prachtige toekomst voor zich, en dat wil hij graag vieren bij het lanceringsfeest van Death-Cast. Als Orion en Valentino elkaar ontmoeten, springt de vonk meteen over.

Na de allereerste Death Cast-telefoontjes veranderen de levens van de jongens enorm. Een van de twee ontvangt een telefoontje. De ander niet.

'Je leven kan in een oogwenk veranderen.'

00u02
Een van de twee ontvangt een telefoontje. Híj is de allereerste Dekker. Vandaag zal hij sterven...

'Ik wil mooie herinneringen maken. Iets om op terug te kijken wanneer het leven lastig is.'

'De eerste die op het einde doodgaat' is de prequel van 'Op het einde gaan ze allebei dood'. Oftewel: het verhaal van Orion en Valentino speelt zich af vóór dat van Mateo en Rufus.

Death-Cast staat in de startblokken. De lancering wordt groots gevierd. 31 juli 2020 zal knallend van start gaan. Welke kinderziektes zal Death-Cast moeten trotseren? Wordt het een succes, óf flopt het al na de eerste nacht?

Afwisselend volgen we Orion en Valentino. Fijne personages die je vanaf het begin in je hart zult sluiten. Maar ook andere personages passeren de revue. En een aantal daarvan zul je herkennen uit 'Op het einde gaan ze allebei dood'. Verweven als rode draad door beide verhalen, waardoor het écht als een kloppend geheel aanvoelt.

Adam Silvera is een woordkunstenaar. Met zijn soepele, beeldende schrijfstijl tovert hij woorden om tot zinnen, zinnen tot alinea's, alinea's tot hoofdstukken en hoofdstukken tot een liefdesverhaal. Het liefdesverhaal van Valentino en Orion. Geen woord was te veel.
En ik heb alleen maar liefde voor ValentinOrion.

Dit verhaal voelt als een vonkje van een vlam in een holle borstkas, als hoop die je verhit, als het vuur van een feniks die herboren wordt. Het is hartverwarmend en hartverscheurend tegelijk. Ik heb ervan genoten, genoten, genoten. ****