Recensie: Horrorland 12 - Wie het laatst lacht - Joel A. Sutherland

Sai, Jason en Aaliyah kunnen hun geluk niet op als ze een rol in de bekende tv-serie Screamers winnen. Samen met hoofdrolspeler Zoë reizen ze af naar het verlaten pretpark Pennyland, waar de aflevering zal worden opgenomen.

Over het park doen allerlei duistere verhalen de ronde en al snel komt het viertal erachter dat hier een kern van waarheid in zit.
Voor ze het weten staan ze oog in oog met de kwaadaardige clown Beauregard.

'Als ik dapper genoeg ben om een eng verhaal te lezen of kijken, dan ben ik ook dapper genoeg om mijn angsten in het echte leven te overwinnen.'

Eerder schreef ik al: de boeken van de Horrorland-serie vervelen nóóit. En die vlieger gaat nog steeds op. Het zijn stuk voor stuk heerlijke, griezelige verhalen waarmee je alles om je heen even kunt vergeten. Voor íédereen zit er wel een verhaal tussen.
'Wie het laatst lacht' is alweer het twaalfde deel in deze serie, maar het eerste deel dat geschreven is door Joel A. Sutherland.

*Ha ha, hi hi, ha ha ha, ho ho, haaa...*

Verhalen over clowns zijn per definitie griezelig. Hun enge lachjes bezorgen mij geregeld rillingen over mijn rug.
En bij het zien van de flaptekst, de cover én de illustraties binnenin, was de associatie met Pennywise snel gemaakt. Pennyland - Pennywise - de link is niet te missen. Máár gelukkig voor de jeugdige lezer, is Beauregard echt een stuk minder eng.

*Ha ha, hi hi, ha ha ha, ho ho, haaa...*

In 'Wie het laatst lacht' volgen we de veertienjarige Zoë Winter, de ster van de successerie Screamers. Ze brengt ons naar Pennyland, een verlaten pretpark, waar het derde seizoen van Screamers opgenomen zal worden. Maar is het wel écht verlaten?

'Het nare gevoel van eerder kwam weer in alle hevigheid terug, maar nu samen met een voorspelling: er stond hier iets naars te gebeuren.'

*Ha ha, hi hi, ha ha ha, ho ho, haaa...*

Joel A. Sutherland heeft een fijne schrijfstijl, maar tóch lukte het hem niet om mijn aandacht helemaal vast te houden. Hier en daar is het wat hak op de tak. En doordat er weinig ruimte is om de personages te leren kennen, bleef ik op afstand. Het is een príma verhaal, maar voor mij geen favoriet. ***